Τίνος παιδιά είναι η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ;

Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του στα «Νέα» στις 5/7/2020 µε τίτλο «Τίνος παιδί είναι ο ΣΥΡΙΖΑ», ο Γιάννης Βούλγαρης αποπειράται να αποκωδικοποιήσει το DNA του ΣΥΡΙΖΑ. Αναδεικνύει πλευρές της πολιτικής του εσφαλµένες, κάποιες πρωτεύουσες -δικαιοσύνη, θεσµοί, αντισυστηµικότητα-, άλλες δευτερεύουσες που δύσκολα κάποιος θα τις αµφισβητούσε. Οµως εκεί που αποτυγχάνει επαναλαµβάνοντας µια παρωχηµένη προσέγγιση είναι στον πυρήνα του άρθρου. Κατά τον αρθρογράφο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέση ούτε µε την παραδοσιακή Αριστερά ούτε µε την υπό διαµόρφωση σύγχρονη, αλλά «ανήκει στον ιστορικό κύκλο της ανόδου των λαϊκισµών στις δυτικές κοινωνίες, φαινόµενο παράλληλο µε τον ακροδεξιό λαϊκισµό, τον Τραµπ, το Brexit, αλλά και τον αριστερόστροφο λαϊκισµό τύπου Podemos».

Πρόκειται για µισή εικόνα που αποκρύπτει πλευρές της εφαρµοσµένης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως την εξέλιξή του, περιορίζοντας τα πάντα στο κεφάλαιο «λαϊκισµός». Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι θεωρητικοί της Αριστεράς, αδυνατώντας να κατανοήσουν το σύνθετο φαινόµενο ΠΑΣΟΚ, αναδείκνυαν µόνο την αυριανική λαϊκιστική πλευρά του, αγνοούσαν τον πλούτο και τη δυναµική του, µε κατάληξη το µεγαλοπρεπές αδιέξοδο του ’89. Το κείµενο του Βούλγαρη θα µπορούσε να γραφτεί τον Ιανουάριο του 2015, όµως βρισκόµαστε στο 2020 και πολλά έχουν µεσολαβήσει που ο αρθρογράφος αγνοεί γιατί ακυρώνουν το αφήγηµά του.

Ενδεικτικά σε όλο το κείµενό του απουσιάζει η λέξη «Πρέσπες». Προφανώς αδυνατεί να εξηγήσει πώς ένα κόµµα που κατά τον ίδιο «εξέφρασε το εθνικολαϊκιστικό-συντηρητικό ρεύµα της Μεταπολίτευσης» επέλυσε µε πολιτικό κόστος ένα χρονίζον θέµα, όταν ΝΔ και ΚΙΝΑΛ µαζί µε την ακροδεξιά έτρεφαν τον εθνικισµό, έσπερναν µακεδονοµάχους και τώρα θερίζουν τουρκοφάγους. Το κατόρθωσε, δε, εφαρµόζοντας εν προκειµένω την πολιτική της ανανεωτικής Αριστεράς. Εύγλωττη, λοιπόν, η σιωπή. Στο Προσφυγικό-Μεταναστευτικό µετά τα αρχικά λάθη εφάρµοσε µια πολιτική σε συνεννόηση µε την ΕΕ και διαχειρίστηκε το ζήτηµα µε ρεαλισµό και κυρίως µε ανθρωπισµό. Μια πολιτική στον αντίποδα αυτής του Τραµπ. Στον τοµέα των δικαιωµάτων παρά την τροχοπέδη του Καµµένου έγιναν σηµαντικά βήµατα στον δρόµο που χάραξε η ανανεωτική Αριστερά (π.χ. σύµφωνο συµβίωσης για οµόφυλα ζευγάρια).

Για όλα αυτά ο Τσίπρας από αποσυνάγωγος έγινε έγκυρος συνοµιλητής σε χώρους πολύ πέραν της Αριστεράς. Με τον ίδιο τρόπο που οι Podemos διέψευσαν τον αρθρογράφο και συγκυβερνούν µε τους Σοσιαλιστές που συµφώνησαν σε κυβερνητικό πρόγραµµα µε τους «αριστερόστροφους λαϊκιστές». Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συµµαχία είναι, όπως γράφει ο Βούλγαρης, γέννηµα µιας νέας ιστορικής εποχής. Οχι όµως αυτής που µονοσήµαντα περιγράφει ως εποχή του λαϊκισµού. Ή µιας εποχής χωρίς Αριστερά, όπου νεοφιλελεύθεροι και πειθήνιοι κεντροαριστεροί θα µοιράζονται την εξουσία, µε αποτέλεσµα η αντίδραση των πολιτών να φέρει σε θέσεις ευθύνης και άλλους Λεπέν, Κουρτς, Ορµπαν και Σαλβίνι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συµµαχία είναι ένα κόµµα εν κινήσει. De facto µετασχηµατίζεται µε τρόπο µη ευθύγραµµο και συχνά αντιφατικό. Αναζητά µια νέα ταυτότητα. Θα τη βρει; Το παλεύει. Ο Βούλγαρης το αποκλείει. Αλλά επειδή αντιλαµβάνεται ότι µια κοινωνία χωρίς Αριστερά θα είναι δυστοπική, κλείνει το άρθρο του µε µια πρόταση που ξάφνιασε πολλούς: «Αν η Ν∆ κυβερνήσει µε επάρκεια και αν το ΚΙΝΑΛ ανακάµψει ώστε να παραµείνει διεκδικητής του κεντροαριστερού χώρου, τότε θα δηµιουργηθεί µια νέα ατµόσφαιρα... που θα υποχρεώσει και τον ΣΥΡΙΖΑ να αναζητήσει µια νέα θετικότερη φυσιογνωµία». Φοβάµαι ότι είναι αυτό που µαθαίναµε στο σχολείο ως υποθετικό λόγο του µη πραγµατικού. Απραγµατοποίητα αν. Προτείνω κάτι πιο ρεαλιστικό. Να ψάξει τίνος παιδιά είναι η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ. Ισως τότε να τροµάξει περισσότερο απ’ όσο τον τροµάζει ο ΣΥΡΙΖΑ.