Από τον Ολάντ στον Σαρκοζί

Οταν ο Μακρόν ανέλαβε το γαλλικό υπουργείο Οικονοµίας µετά τις ευρωεκλογές του 2014, ήταν µια επένδυση του Ολάντ, ένα άνοιγµα στο Κέντρο και στη µετριοπαθή Κεντροδεξιά. Μέχρι το φθινόπωρο του 2016, όταν ο Μακρόν αυτονοµήθηκε, είχε καταγραφεί ως σχέδιο Β’ του Ολάντ για την προεδρική εκλογή του 2017.

Σήµερα ο Μακρόν φαίνεται να στρέφεται στον Σαρκοζί, σε µια προφανή προσπάθεια προσέγγισης της προεδρικής παράταξης LREM µε τη ∆εξιά, δηλαδή τους Ρεπουµπλικάνους. Το άνοιγµα ήταν µια πρόσκληση σε γεύµα στο Μέγαρο των Ηλυσίων, αλλά και η παρουσία του Σαρκοζί στην Τιφλίδα ως εκπροσώπου του Μακρόν στην αλλαγή φρουράς στην προεδρία της Γεωργίας.

Ετσι, ο πρώην πρόεδρος αποκτά ξανά ρόλο στην παράταξή του, η οποία τον απέρριψε στις εσωκοµµατικές εκλογές στα τέλη του 2016 ως υποψήφιο για την προεδρική εκλογή του 2017.

Η προσέγγιση του Σαρκοζί από τον Μακρόν προφανώς γίνεται µε δεδοµένη την ταύτιση του πρώην προέδρου µε το σύνθηµα «νόµος και τάξη», µε το οποίο θα επιχειρηθεί συσπείρωση όλων όσοι ανησύχησαν από τον εξεγερσιακό χαρακτήρα του κινήµατος των «Κίτρινων Γιλέκων». Προφανώς πρόκειται για κινήσεις πανικού, που θυµίζουν την -λίγο πριν από τις ιταλικές εκλογές- επιστροφή του Μπερλουσκόνι ως εγγυητή της... ευρωπαϊκής κανονικότητας.

Αν, µάλιστα, θυµηθούµε τις δικαστικές περιπέτειες του Σαρκοζί και την απαγόρευση πολιτικής δράσης στην οποία είχε καταδικασθεί ο Μπερλουσκόνι, τότε τα εγχειρήµατα εργαλειοποίησής τους στο όνοµα της σταθεροποίησης παρουσιάζουν πολλά κοινά σηµεία.

Από το σχέδιο Β’ του Ολάντ µέχρι την τακτική σύµπλευση µε τον Σαρκοζί η απόσταση είναι µεγάλη και ο Μακρόν διατρέχει τον κίνδυνο να χάσει ό,τι του έχει αποµείνει από το στίγµα της υπέρβασης της διπολικής αντιπαράθεσης ∆εξιάς – Αριστεράς, µε το οποίο πέτυχε την άνοιξη του 2017 τη συσπείρωση χάρη στην οποία κέρδισε τις προεδρικές εκλογές. Η στροφή του Μακρόν προς τον Σαρκοζί είναι µάλλον επιλογή υπό το κράτος του πανικού, στην κορύφωση των κινητοποιήσεων των «Κίτρινων Γιλέκων»