Εµπάργκο

Οι παλιοί εκδότες πάντα είχαν πολιτική θέση – και οι περισσότεροι και κοµµατικές συµπάθειες. Αλλά ακόµη κι όταν έσταζαν χολή, υπήρχαν όρια. Και, κατά πρώτον, η δηµοσιογραφική ιδιότητα απαιτούσε κάποιες προδιαγραφές, που δεν ήταν απλώς οπαδικές προσχωρήσεις. Ασε που δηµοσιογράφοι προφανώς αντίθετης ιδεολογίας ως προς τον παλιό εκδότη δεν αποκλείονταν καθόλου από τη συντακτική οµάδα – υπήρχαν κάποια κριτήρια στη δουλειά. Ασφαλώς ο συντάκτης δεν έβρισκε κάποιο εχθρικό περιβάλλον – απλώς δεν ήταν ποτέ ο κύριος αρθρογράφος. Φυσικά, υπήρχαν οι κοµµατικές εφηµερίδες, οι λεγόµενες «βαµµένες», αλλά αυτές αγοράζονταν αποκλειστικά από πιστούς οπαδούς, ενίοτε ως καθήκον.

∆εν έχω εξακριβώσει από πότε άρχισε αυτό το γαϊτανάκι, να επιτίθενται επαγγελµατίες δηµοσιογράφοι µε πάθος στους αντίθετους. Και ειδικά στην τηλεόραση το φαινόµενο κρατιόταν σε κάποιο επίπεδο – ο αφηγητής ενός γεγονότος προσπαθούσε να κρατήσει, αν όχι µια αντικειµενική στάση, πάντως όχι βίαιη και επιθετική. Νοµίζω πως πρωτάκουσα τέτοιο παθιασµένο σπικάζ από τα µακάρια χρόνια που δίκαζαν στην Αθήνα τον Κλίντον, ή εκεί κοντά. Πάντως, στις αρχές του αιώνα.

Από την άλλη, η ΕΡΤ, παρά τα φαινόµενα, είναι και κρατική και δηµόσια τηλεόραση. Και πρέπει να το σέβεται αυτό. Ελάχιστες κυβερνήσεις το τήρησαν. Μερικές το παράκαναν. Και η «Καθηµερινή» και ο σταθµός ΣΚΑΪ τήρησαν επιθετικά κριτική στάση όχι µόνο στη σηµερινή κυβέρνηση, αλλά σε τουλάχιστον δύο προηγούµενους πρωθυπουργούς, περίπου οµοϊδεάτες.

Βέβαια, υπάρχει ΕΣΡ και υπάρχουν ενώσεις δηµοσιογράφων, αλλά το αφήνω ασχολίαστο. Πάντως, εµένα που µ’ αρέσει η πολυφωνία και παρακολουθώ όλες τις απόψεις, είτε µου αρέσουν είτε όχι, θεωρώ τον πολύµηνο καβγά, που είχε και αντίποινα, µια σκοτεινή περίοδο στην ιστορία της ενηµέρωσης. Και να προσέξετε µερικοί. Καµία κατάσταση δεν διαρκεί αιώνια. Αρα, να µη σας ξαφνιάσει κανένα απότοµο φλερτ και ψάχνεστε.