Αντετοκούνμπο αγόρι μου, δεν θα γίνεις «Έλληνας» ποτέ, ευτυχώς!

Η πρώτη μεγάλη ήττα του Χίτλερ δεν ήταν στο Ανατολικό Μέτωπο. Όχι! Μέσα στο Βερολίνο, το 1936 ταπεινώθηκε ο Γερμανός δικτάτορας περισσότερο από ό,τι στο Στάλινγκραντ ή στο Κουρσκ. Ο Χίτλερ παρακολούθησε με συντριβή την κοσμοθεωρία του περί ανώτερης φυλής να γκρεμίζεται στο Ολυμπιακό Στάδιο της πρωτεύουσάς του από ένα μαύρο αθλητή, που άκουγε στο όνομα Τζέσι Όουενς. Ο Όουενς κρέμασε στον λαιμό του τέσσερα χρυσά μετάλλια, ταπείνωσε τον Φύρερ και τις ρατσιστικές ιδέες του, χειροκροτήθηκε από ολόκληρο τον δημοκρατικό κόσμο και γύρισε στην πατρίδα του τις ΗΠΑ.

Εκεί - όπως γράφει ο Εντουάρντο Γκαλεάνο στο βιβλίο του «Καθρέφτες» - δεν τον συνεχάρη ο πρόεδρος, ούτε δέχτηκε καμιά πρόσκληση από τον Λευκό Οίκο. Ξαναγύρισε στη ζωή του: έμπαινε στα λεωφορεία από την πίσω πόρτα, έτρωγε στα εστιατόρια για μαύρους, χρησιμοποιούσε τουαλέτες για μαύρους και έμενε σε ξενοδοχεία για μαύρους. Κι όταν πια γέρασε και τα πόδια του δεν τον κρατούσαν, ο Τζέσι Όουενς, έδινε διαλέξεις για τις αρετές της Πατρίδας, της Θρησκείας και της Οικογένειας…

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν ένας μαύρος σαν τους πολλούς στην Ελλάδα: οι γονείς του ήρθαν από τη Νιγηρία με ένα παιδί στην αγκαλιά. Ο Γιάννης γεννήθηκε στην Ελλάδα, πουλούσε γυαλιά και CD για να βοηθήσει την οικογένειά του, κυνηγήθηκε, λοιδορήθηκε για το χρώμα του, χλευάστηκε για το μπόι του· μέχρι που αγκάλιασε στα χέρια του μια μπάλα μπάσκετ κι ήταν σαν να αγκάλιαζε ολόκληρη την υδρόγειο.

Τα υπόλοιπα είναι χιλιογραμμένα. Τι κι αν αναδείχτηκε ως ο κορυφαίος παίκτης στο σπουδαιότερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου, τι κι αν τιμάει την Ελλάδα με δηλώσεις ή πράξεις του σε όποιον τόπο κι αν βρεθεί, τι κι αν είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα του τόπου μας, παγκοσμίως; Ο Αντετοκούνμπο «δεν θα είναι Έλληνας ποτέ» στη συνείδηση κάποιων «Ελλήνων» που δεν αντέχουν να βλέπουν τις ιδέες και τις κοσμοθεωρίες τους να καταρρέουν από έναν «αράπη». Και καλά όταν αυτές οι ιδέες και απόψεις προέρχονται από έναν δυο τρεις πολιτικούς τσαρλατάνους, εθνοκάπηλους, ακραίων αντιλήψεων και απόψεων, όταν όμως εκφράζονται από έναν «δάσκαλο» τότε έχουμε πρόβλημα. Έχουμε πρόβλημα ως λαός που παραδίδει τα παιδιά του προς καλλιέργεια σε τέτοιους παιδαγωγούς, έχουμε πρόβλημα για το μέλλον μια πατρίδας, που οι περισσότεροι δηλώνουν: «δεν είμαστε ρατσιστές, αλλά…». Εκείνο το «αλλά» είναι που κρύβει την υπόλοιπη πρόταση που πονάει.

Κι όταν γυρίσει στην πατρίδα του, την Ελλάδα, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο για τους πολλούς θα είναι ο «Γιάννης» ο δικός τους, ο «Γιάννης» που έκανε προκοπή. Όμως, για έναν έστω αν θα είναι ο «αράπης», ως λαός θα έχουμε εκφυλιστεί. Κι αν αυτός ο «ένας» τυχαίνει να (δηλώνει πως) ασκεί το λειτούργημα του καθηγητή πανεπιστημίου, ε, τότε οι καμπάνες ας ηχήσουν πένθιμα για τη νεολαία. Και τότε πια, καλή ψυχή. Πάντα, όμως θα υπάρχει ένας «Όουενς» που θα προκαλεί αφλογιστία σε παράλογες κοσμοθεωρίες, κι όσο υπάρχουν «Όουενς» τόσο θα μανιάζουν οι «Χίτλερ» αυτού του κόσμου…