Τέλος και αρχή

Ο κορονοϊός είναι εδώ. Και αφορά κυρίως τη νεολαία. Η κορύφωση αυτού του δεύτερου κύµατος, σύµφωνα µε το ρεπορτάζ που δηµοσιεύει το «Εθνος της Κυριακής», αναµένεται στα τέλη Αυγούστου µε αρχές Σεπτεµβρίου. Και είναι σαφές ότι δεν µας έρχεται η έξαρση των κρουσµάτων από τον τουρισµό, αλλά από τον συνωστισµό, τη µη τήρηση των στοιχειωδών κανόνων προστασίας, εξ ου και η προσβολή νεότερων ηλικιακών οµάδων.

Μέτρα, μεταξύ των οποίων τα τοπικά lockdowns, η ακύρωση σηµαντικών γεγονότων µε µαζική συµµετοχή, όπως π.χ. η ∆ΕΘ, η καθυστέρηση έναρξης του σχολικού έτους και κυρίως η µεγιστοποίηση των ελέγχων σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και χώρους εστίασης και διασκέδασης, είναι εκ των ων ουκ άνευ. Το ερώτηµα είναι αν αρκούν. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι ουδείς σκέπτεται µια νέα γενικευµένη καραντίνα. Θα ήταν καταστροφή για την απορρυθµισµένη ούτως ή άλλως οικονοµική δραστηριότητα...

Το εμβόλιο είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο µακριά που θα πρέπει να ζήσουµε µήνες ακόµη, έναν ολόκληρο χειµώνα, χωρίς αυτό. Τα προβλήµατα είναι δύο:

Αν αντέχει η κοινωνία ψυχολογικά αυτήν τη µακρόσυρτη πίεση, τις προφυλάξεις, τις αναδουλειές, την αποδοχή ότι «θα ζούµε αλλιώς». Και αν οι οικονοµικές συνέπειες από την επιµήκυνση της κρίσης του κορονοϊού θα είναι ανατάξιµες ή θα κάνουν στον κοινωνικό ιστό ό,τι δεν έκαναν ή έστω µισοέκαναν τα µνηµόνια... Πόσο περισσότερο µπορεί να καταστραφεί η οικονοµία; Θα είναι εύκολο να καλυφθούν οι «τρύπες» της καθηµερινής διαβίωσης; Είναι ερωτήµατα που κυρίως πρέπει να απαντήσει µε την πολιτική της η κυβέρνηση. Και άµεσα