Οταν η πανδηµία κυριαρχεί

Ο νέος αιώνας χάνει λίγο λίγο τη φρεσκάδα του, ενώ του προηγούµενου πήζει το τσιµέντο και γίνεται όλο και περισσότερο ιστορική αφήγηση και ο επόµενος είναι πραγµατικά πολύ µακριά για να επιδρά στις ζωές µας. Ωστόσο, από τις στιγµές των δίδυµων πύργων, του ευρώ, των αδιάκοπων πολέµων, της αναστάτωσης από τις «εξεγέρσεις του Ιντερνετ» και το σφαγείο της Συρίας, στην Ελλάδα (και πάλι) δεν συµβιώσαµε αρµονικά, ζώντας σύµφωνα µε την κατάστασή µας, αλλά τσακιστήκαµε στους γκρεµούς µιας χαίνουσας οικονοµικής κρίσης, χρεοκοπίας και διασάλευσης του κοινωνικού ιστού, και τα εµπόδια άρχισαν να συσσωρεύονται ωσάν τις Συµπληγάδες, µε τις αλλεπάλληλες διατροφικές κρίσεις (τρελές αγελάδες, γρίπη των πτηνών, έµπολα και αντιικός αγώνας), που κορυφώθηκε µε την πρόσφατη πανδηµία.

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα ήταν τόσο υπερεξογκωµένο και φοβικό, αν δεν συνδυαζόταν µε την εκρηκτική εξάπλωση των κοινωνικών δικτύων και τη µετατροπή κάθε πολίτη από παθητικού δέκτη ή διαδηλωτή σε ισχυρογνώµονα πιστό µιας δοξασίας που ο ίδιος δηµιούργησε και υπηρετεί. Οι κυβερνήσεις σπανίως γίνονται πιστευτές χωρίς αντίπαλο, αρχίζει η σταδιοδροµία της νέας γενιάς που δεν γνώρισε 20ό αιώνα και η δυσπιστία έναντι των µηχανισµών πολιτικής προστασίας για τον Covid-19 δεν περιορίζεται σε κάποιο λαϊκό ένστικτο, αλλά την τρέφουν και ολοκληρωµένοι και κυβερνώντες πολιτικοί µηχανισµοί.

Υπάρχουν φοβερές αντιστοιχίες µε την παγκόσµια κατάσταση της αυγής του 20ού αιώνα, όταν οι πολυάριθµες εφευρέσεις, τα νεοπαγή πολιτικά συστήµατα και η λατρεία του «µαύρου χρυσού» σήµερα έχουν µετατραπεί σε µια φευγάτη και άγνωστη κοσµοκρατορία των αγορών, των funds και των επιρροών τους στις κυβερνήσεις. Ειδικά στη χώρα µας, που άρχισε να «τρίζει» όλο και µε περισσότερο σαµατά εδώ και 10 χρόνια, είναι αξιοµνηµόνευτο πως, παρά τη φαινοµενικά άγρια πολιτική αντιπαράθεση, από το 2012 και εφεξής η Ελλάδα κυβερνιέται από πραγµατικούς ή εικονικούς συνασπισµούς κοµµάτων και κανένα κόµµα δεν αντλεί πραγµατική δύναµη από την κοµµατική του καθαρότητα, αλλά από οµάδες διαφορετικής ιδεολογίας που ενσωµατώνονται, θεσµικά ή προσωρινά, σε µια πηγή διακυβέρνησης. Φυσικά, από κεκτηµένη ταχύτητα, µιλάµε ακόµη (και µε επιχειρήµατα!) για ∆εξιά, Κέντρο και Αριστερά.

Οι όροι υπάρχουν, ακµάζουν, αλλά επιδρούν ρυτιδώνοντας σαν αεράκι έναν επιφανειακό κυµατισµό, χωρίς εποπτεία κα πραγµατική γνώση των βυθών. Αυτά δεν µεταφράζονται σε πολιτική αστάθεια, αλλά σε πολιτικό αναπροσανατολισµό. Το έτος 2020 ο κόσµος έζησε χωρίς Eurovision, Ολυµπιακούς Αγώνες, οργανωµένες και ασφαλείς διακοπές, µε ολόκληρες κατηγορίες οικονοµικής ζωής µπροστά σε φοβερά κενά αέρος αλλά και πρωτοφανείς πρωτοβουλίες των τοµέων της Υγείας που ό,τι και να συστήσουν δεν εισακούεται παρά συµβατικά. Τελικά οι όροι του παιχνιδιού της ζωής είναι αµείλικτοι και παρωχηµένοι ταυτόχρονα.