Μαργαρίτες Πρεσπών

Για να είµαστε ειλικρινείς, όλη αυτή η συζήτηση αναφορικά µε το εάν η κυβέρνηση έχει διασφαλίσει ή όχι τους 151 βουλευτές που θα κυρώσουν τη Συµφωνία των Πρεσπών είναι και λίγο «άλλα λόγια ν’ αγαπιόµαστε».

Το Μαξίµου ξέρει ότι έχει τον απαιτούµενο αριθµό βουλευτών που επιθυµούν να ψηφίσουν υπέρ της επίλυσης του «Μακεδονικού» και δεν ανησυχεί. Για τον πρόσθετο λόγο πως η δηµόσια κουβέντα, που αναλόγως της πολιτικής έντασης των ηµερών προσλαµβάνει και χαρακτηριστικά θρίλερ, καλό της κάνει. Εφόσον η συµφωνία περάσει από τη Βουλή, η κυβέρνηση θα εµφανιστεί ισχυροποιηµένη και ακλόνητη, παρά την όποια διαφυγή ψήφων από τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Για τη σηµειολογία, εφόσον εξασφαλίσει τους 151 (plus), η κυβέρνηση θα µπορεί να επαίρεται ότι γενικώς έχει µια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, έναν αέρα, ασχέτως του ότι αυτή η πλειοψηφία εκ των πραγµάτων δεν θα κολλάει σαν βεντούζα σε κάθε ψηφοφορία.

Εντάξει. Αυτά τα γνωρίζει και η Νέα ∆ηµοκρατία. Ωστόσο, καλλιεργεί τη συζήτηση περί «κουκιών» και δηµιουργεί κλίµα, ελπίζοντας ότι κάτι νέο θα προκύψει για να αγγίξει την αχίλλειο πτέρνα του µικρού κυβερνητικού εταίρου και να προκληθεί µια νέα µίνι κυβερνητική κρίση. Υπ’ αυτήν την έννοια η Πειραιώς δεν έχει κανέναν λόγο να µη συντηρεί τη δηµόσια συζήτηση της απλής αριθµητικής, κάτι που της επιτρέπει άλλωστε να επαναφέρει πού και πού το γνωστό «φύγετε». Αλλωστε, όπως είπε και ο αρχηγός της Ν∆, πρέπει να τελειώνουµε µε τον ΣΥΡΙΖΑ...

Από την άλλη, όλη αυτή η ολίγον ναζιάρικη αµφιθυµία του Ποταµιού, θέλω να ψηφίσω, αλλά να το σκεφτώ λίγο ακόµη και να διαβάσω τα κείµενα, είναι απολύτως λογική και αναµενόµενη. Μετά τη δήλωση Κυριάκου, παρόντος του Σταύρου, πως προεκλογικές συνεργασίες δεν συζητιούνται, το Ποτάµι επιδιώκει να συντηρηθεί ως πολιτικό και κοινοβουλευτικό κόµµα µέσα από ένα υποτιθέµενο δίληµµα: Να ψηφίσει ή να µην ψηφίσει τις Πρέσπες.

Όµως λησµονεί ότι τη µαργαρίτα του «Μακεδονικού» τη µάδησε -της τίναξε τα πέταλα, για την ακρίβεια- όταν προέβαλε ως µείζονα αιτία για την αποκόλλησή του από το Κίνηµα Αλλαγής την απόφαση της ηγεσίας του να µην ψηφιστεί η Συµφωνία των Πρεσπών. Τώρα απλώς αξιοποιεί, και καλά κάνει, τον θόρυβο που προκαλεί όλη αυτή η συζήτηση για να αναδειχθεί σε ρυθµιστή εξελίξεων.