Ο σύγχρονος ΣΥΡΙΖΑ, το αναγκαίο φρεσκάρισμα κι ο Τσίπρας που δεν είναι Παπανδρέου

Το σύνθημα «Γιώργο άλλαξέ τα όλα» είχε γίνει σλόγκαν όταν το 2004 ο Παπανδρέου ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ παίρνοντας τότε το περίφημο «δαχτυλίδι» από τον Κώστα Σημίτη. Ο Γ. Παπανδρέου έκανε αλλαγές, επέβαλε καινοτομίες στον τρόπο λειτουργίας ενός πολιτικού κόμματος πχ ανάδειξη προέδρου από τη βάση  και ανέδειξε νέα πρόσωπα στο προσκήνιο προκαλώντας πολλές φορές ακόμη και την οργή ή και τα απαξιωτικά σχόλια των αντιπάλων του. Κάποιες από τις επιλογές του, τού βγήκαν, κάποιες όχι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2020 ελάχιστες ομοιότητες έχει με το ΠΑΣΟΚ του 2004. Ομοίως, ο Αλέξης Τσίπρας ως ηγέτης έχει μία εντελώς διαφορετική πολιτική κουλτούρα και προσέγγιση των πραγμάτων από εκείνην του Γιώργου. Ο Παπανδρέου για παράδειγμα προανήγγειλε δημοψήφισμα και υπό το βάρος των αντιδράσεων εντός και εκτός Ελλάδας (ποιος ξεχνά την περίφημη συνάντηση στις Κάννες), εντός και εκτός του κόμματός του, ανακάλεσε και στην συνέχεια παραιτήθηκε από πρωθυπουργός και αρχηγός. Στον αντίποδα Τσίπρας όταν έφθασε σε αδιέξοδο με τους δανειστές προκήρυξε δημοψήφισμα και παρά τις πιέσεις/τελεσίγραφα που δέχτηκε απ’ έξω κι από μέσα προχώρησε, το κέρδισε, ακολούθως ψήφισε νέο πρόγραμμα και μετά οδήγησε την χώρα σε εκλογές για να ανανεώσει την εμπιστοσύνη του.

Η όποια λοιπόν ομοιότητα βρίσκεται στο αίτημα της κοινωνίας για ανανέωση. Σε πρόσωπα, σε πολιτικές, στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται ένας ηγέτης τις αλλαγές που συντελούνται. Ο Τσίπρας, κρίνοντας από τις αλλαγές που έκανε τις τελευταίες ημέρες τόσο σε επίπεδο γραμματέα και εκπροσώπων του κόμματος όσο και στους τομεάρχες της κοινοβουλευτικής ομάδας δείχνει ότι αντιλαμβάνεται την απαίτηση της κοινωνίας για φρεσκάρισμα. Ένα αίτημα που αποτυπώθηκε και στις κάλπες του Ιουλίου του 2019. Ο ΣΥΡΙΖΑ για να είναι σύγχρονος δεν μπορεί να είναι ένα στατικό κόμμα που στηρίζεται σε εσωτερικά στερεότυπα. Οφείλει να είναι ένα κόμμα που μετεξελίσσεται και προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της εποχής, στις ανάγκες των αριστερών και προοδευτικών πολιτών που αναζητούν την πολιτική τους έκφραση. Το φρεσκάρισμα βεβαίως δεν μπορεί να περιορίζεται στα πρόσωπα αλλά ταυτόχρονα να αγγίζει ιδέες, αντιλήψεις και πολιτικές.