The Bachelor: Αμηχανία, το λιγότερο που ένιωσα βλέποντας το ριάλιτι

Δεν πέρασαν παρά λίγες ημέρες από τη στιγμή που παρακολουθούσαμε σε live μετάδοση έναν μάτσο τύπο να λέει ότι αν δεν αδειάσει κάπου το πακέτο του ανδρισμού του, σειρά έχει ο βιασμός. Κι ενώ λες πως η ελληνική τηλεόραση ό,τι πάτο είχε να πιάσει τον έπιασε, ήρθε ένα ακόμη ριάλιτι να αποδείξει ότι το βαρέλι είναι μάλλον απύθμενο. Ο λόγος για το «The Bachelor» του οποίου ευτυχώς αποσπάσματα είδα στην επανάληψη του πρώτου επεισοδίου. Και λέω «ευτυχώς», αφενός γιατί καλό είναι να βλέπεις και ακούς με τα ίδια σου τα μάτια και τα αυτιά κάποια πράγματα πριν εκφέρεις άποψη και αφετέρου γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούσα να πιστέψω ότι αυτά πράγματι συμβαίνουν και συμβαίνουν στην prime time ζώνη προβολής.

Είκοσι γυναίκες, έτοιμες να ξεπεράσουν κάθε έννοια αυτοσεβασμού, αυτοεκτίμησης και οτιδήποτε σε «αυτο-», προκειμένου να κατακτήσουν την καρδιά (;) του πρώτου Έλληνα bachelor. Επί μία ώρα, παρακολουθούμε - στην ουσία - μια αρένα, στην οποία «ρίχνονται» νέες γυναίκες, πρόθυμες να εξευτελιστούν για να αποκτήσουν τα 15 λεπτά (και παραπάνω εν προκειμένω) δημοσιότητας που τους αναλογούν.

Ναι, το φορμά του προγράμματος προφανώς είναι φτιαγμένο για να εγείρει τα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπινου είδους που αποζητούν μονομάχους, όποιο κι αν είναι το τρόπαιο και το τίμημα μαζί. Και ναι, το συγκεκριμένο ριάλιτι υπάρχει (όπως και όλα τα όμοιά του) γιατί υπήρξαν άνθρωποι που καταδέχτηκαν να απολέσουν την αξιοπρέπειά τους (μαζί με την ιδιωτικότητά τους) για να συμμετάσχουν. Πράγμα που με κάνει να νιώσω πολλά, το λιγότερο από τα οποία είναι η αμηχανία.

Γυναίκες και άντρες, με όποιο μέσο διαθέτουμε, κάνουμε καθημερινά προσπάθεια εδώ και χρόνια πολλά, γενιές ολόκληρες, για να αποδείξουμε ότι η γυναίκα δεν είναι αυτό. Γυναίκα δεν σημαίνει να βγάζεις κυριολεκτικά νοκ άουτ τη διπλανή σου για έναν άντρα, δεν οφείλεις σε κανένα να αναπαράγεις στερεότυπα για να επιβιώσεις, είσαι ένα ον αυτεξούσιο, με αξία πολύ περισσότερη από αυτή που ορίζουν τα φορμά τηλεοπτικών προγραμμάτων για σένα. Τόσα χρόνια (ματωμένων, συχνά) αγώνων για τη χειραφέτηση και την κατάργηση έμφυλων ανισοτήτων, για να έχουμε φτάσει το 2020 σε αυτό;

Και για να προλάβω κάποιους: είμαι η πρώτη που θα μιλήσω για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Αν η οποιαδήποτε κοπέλα έχει επιλέξει συνειδητά να είναι μέρος αυτού του πράγματος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, η επιλογή της αυτή είναι σεβαστή. Επίσης, στην ερώτηση «πού ζεις» και «γιατί εκπλήσσεσαι», που είναι της μόδας τελευταία όταν σχολιάζουμε τέτοια ζητήματα, απαντώ ότι εκπλήσσομαι επειδή ακριβώς ζω στο σήμερα και γνωρίζω παρά πολλές γυναίκες που απέχουν παρασάγγας από αυτό και στέκουν αξιοπρεπείς, δυναμικές και μάχιμες απέναντι σε όσους πιστεύουν και όσους τους λένε ότι δεν μπορούν (!) να είναι κάτι περισσότερο από όσα προβάλλει το εν λόγω πρόγραμμα.

Το πρόβλημά μου εν προκειμένω έγκειται στο ότι υπάρχουν αυτά τα προγράμματα που επενδύουν και στήνονται από τα θεμέλιά τους στην ανθρωποφαγία. Και που μια μερίδα του κόσμου ανταποκρίνεται. Και που το ΕΣΡ δεν κρίνει αναγκαίο να κάνει κάτι γι' αυτό, συνολικά. Και γιατί, για κάποιο λόγο, έχουμε κατακλυστεί από προγράμματα που προάγουν έννοιες ταυτισμένες με το πιο βαθύ σκοτάδι της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η κουλτούρα του βιασμού, ο ανταγωνισμός μέχρις εσχάτων.

Κι αν αυτή είναι η τηλεόραση που θέλουν κάποιοι τον 21ο αιώνα, υπάρχουμε κι εμείς που δεν τη θέλουμε. Και είναι καιρός να το αποδείξουμε. Μιλώντας, καταδικάζοντας, στηλιτεύοντας κάθε προσπάθεια να γυρίσουμε δεκαετίες πίσω, σε εποχές όπου έννοιες όπως ο σεβασμός στον άλλο, η αποδοχή και η συμπερίληψη ήταν απλώς λήμματα σε κάποιο λεξικό (και αν). Δεν είναι θέμα «δήθεν προοδευτισμού», ελιτισμού ή οτιδήποτε άλλο σχετικό. Είναι θέμα Παιδείας.