Μετά τις μάσκες, τον Ιανό και τις καταιγίδες περίμενε και τις «φωτιές»!

Είμαστε η γενιά των «καταιγίδων»! Και της κρίσης και της πανδημίας. Αυτή η γενιά είμαστε. Δεν είναι και λίγο... Τι να μας πουν οι προηγούμενοι; Ζήσανε λέει πόλεμο και κατοχή και εμφύλιο...  Εμείς να δεις...

Γεννηθήκαμε απ’ εκείνους που αναστήλωσαν τις ζωές τους στα ερείπια του πολέμου, βρήκαμε ασφαλτοστρωμένους κι ορθάνοιχτους δρόμους και τους διασχίσαμε μ’ ένα Autobianchi και μιαν ανάσα . Από το «Τσοβόλα δωσ’ τα όλα» περάσαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του «παρ’ τα όλα» των εργολάβων και της χλιδής, μετά χυθήκαμε σαν βροχή στο «λεφτά υπάρχουν» και στο «όλοι μαζί τα φάγαμε» και φθάσαμε, στεγνοί και μεσήλικοι πια, στην εποχή του «πλένω τα χέρια μου πολύ σχολαστικά» και του «φοράω τη μάσκα μου» και περιμένω στο σπίτι τη διπρόσωπη καταιγίδα «Ιανός»...

Ζήσαμε έντονα με το περιττό και τώρα μας στοιχίζει που το στερηθήκαμε, πιο πολύ από όσο μας στοιχίζει που στερούμαστε το απαραίτητο... Όμως... Είμαστε η γενιά των καταιγίδων· δεν μας τρομάζουν! Ακούμε, μαθαίνουμε και προχωράμε.

Με το που μπήκαμε στο σύννεφο της πανδημίας ακούσαμε πως καλό θα ήταν να ανοίξουμε... ομπρέλες - μάσκες. Τις ανοίξαμε! Μετά μας είπαν πως οι μάσκες δεν προστατεύουν. Τις βγάλαμε. Μετά μας είπαν ξανά πως προστατεύουν αυτούς που δεν νοσούν και πως σωστό θα ήταν να τις ξαναφορέσουμε. Τις ξαναφορέσαμε. Μετά μας τις επέβαλαν - με ποινές για όσους δεν τις φορέσουν - αλλά εμείς τις είχαμε ήδη φορέσει για τα καλά. Και πάνω στα μάτια και στ’ αφτιά. Να μην βλέπουμε και να μην ακούμε πού πάνε τα εκατομμύρια ενός προσφάτως χρεοκοπημένου κράτους προς ένα χρεοκοπημένο σύστημα… Και μάθαμε ότι πίσω από μια μάσκα δεν κρύβεται πια ένας αγχωμένος ληστής, πίσω από τη μάσκα κρύβεται κι ένας τρομαγμένος πολίτης. Οι κακοποιοί, δεν χρειάζεται πια να φορέσουν μάσκα· το σαρδόνιο χαμόγελό τους (νομίζουν ότι) τους προστατεύει...

Και μετά ήρθε και ο «Ιανός». Δηλαδή τον περιμέναμε τον «Ιανό», αλλά εδώ στην Αττική (ευτυχώς) δεν ήρθε. Πήγε εκεί που δεν τον περίμεναν: στη Θεσσαλία. Και μας είπαν πως αν έχουμε συγγενείς στο ρετιρέ να ανέβουμε από τα ισόγεια γιατί εκεί θα σωθούμε και θυμηθήκαμε το παλιό τραγουδάκι που το ‘λεγε ο Θέμις Ανδρεάδης στα χρόνια του «γύψου»: «Ή έχεις ρετιρέ, ή σε φωνάζουν ρε...».  Ο κυκλώνας ζάλισε τους μετεωρολόγους, πήγε από εδώ πήγε από εκεί, αλλά στα ρετιρέ της Αττικής δεν χτύπησαν κουδούνια...Ούτε το «112» χτύπησε, γιατί όπως και στην Εύβοια, αν χτυπούσε θα μας τρόμαζε. Τρομάζουμε όμως εμείς;

Και μετά λόγια, λόγια πολιτικών – χαλάζι, πολιτικών που απέτυχαν στα έργα και που με τα λόγια νομίζουν ότι θα ανέβουν ξανά στο «ρετιρέ» όχι τίποτα, αλλά για να μην τους φωνάζουν «ρε» στο ισόγειο...

Και μέσα σ’ όλα αυτά μπαινόβγαιναν οι Τούρκοι στην υφαλοκρηπίδα μας για ένα καλοκαίρι· και οι φίλοι μας οι Γάλλοι πολύ μας στάθηκαν και μας πούλησαν ό,τι όπλο είχαν για ξεσκαρτάρισμα και ο πρόεδρος τους μας έγραψε και στα Ελληνικά και οι Τούρκοι φοβήθηκαν και μάζεψαν το βαπόρι τους και μπαίνουμε πια ξέγνοιαστοι και με την υφαλοκρηπίδα ανέγγιχτη στο χειμώνα...

Το ‘παμε και στην αρχή. Είμαστε η γενιά των καταιγίδων. Μουσκεύουμε από υποσχέσεις και από συνεχή ροή πονηρών χαμόγελων, στάζουμε από αδικίες και αναλγησία, κρύβουμε με τη μάσκα (και) το θυμό μας, αλλά ένας κεραυνός περιμένει μέσα μας.

Α, κι εκείνη η χόβολη της απόμακρης νεότητας σιγοκαίει και συχνά, πολύ συχνά, ξεχνάει και φέρεται σα να ‘ναι φωτιά. Κι αλλοίμονο σ’ εκείνους που προκαλούν τις «καταιγίδες»...