«Η μάνα του Χριστού»*, Ο Μπακογιάννης και τα λάθη που πάντα θα πληρώνουμε!

«Πώς οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοι, ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρο μπαξέδες!»…

Είναι ο Μεγάλος Περίπατος μάνα…

«Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιε μου,
δε μιλάς, δεν κοιτάς πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου»…

Οι κάμπιες φταίνε, μάνα…

«Σαράντα χρόνια, παιδί μου, δε σ’ έμαθ’ ακόμα!»…

Κι «εμείς» πάθαμε, αλλά δεν «σε» μάθαμε, Όχι σαράντα, εκατόν σαράντα χρόνια και βάλε... «Εμείς» ψηφίζουμε κι «εμείς» πληρώνουμε ό,τι λάθος γίνει μετά την απομάκρυνση από το ταμείο. «Εμείς» οι θεατές στις παραστάσεις και στους ρωμαϊκούς θριάμβους! Ο Μπακογιάννης σκέφτηκε, ο Μπακογιάννης έφτιαξε, εμείς «την πληρώσαμε» κι όταν κατάλαβε ο δήμαρχος το «λάθος», εμείς πάλι θα πληρώσουμε. Κι η «Μάνα» ας μην κλαίει κι ας μην οδύρεται. Δεν θα το σταυρώσουμε το παιδί… Ή μάλλον κάποιοι, πολλοί, θα βρεθούν να τον «σταυρώσουν» και πάλι στις επόμενες εκλογές. Ενώ θα είναι για να τον «μαυρίσουν»…

Αλλά έτσι είμαστε «εμείς»: ξεχνάμε! Ξεχνάμε που μας είπαν μην κοινωνάτε και κοινωνάνε πρώτα «αυτοί» με τις κάμερες ανοιχτές, σαν να σου λένε: «άλλο είμαστε εμείς». Ξεχνάμε που μας είπαν κρατάτε αποστάσεις κι αυτοί φιλάνε τα χέρια των παπάδων με κάμερες ανοιχτές κι ύστερα σου λένε εμπαίζοντας σε: «Έκλινα στο ράσο»…

Ξεχνάμε που μας υπέδειξαν: «Φοράτε μάσκα παντού» και τους είδαμε να μην φοράνε μάσκα πουθενά, με τις κάμερες ανοιχτές σαν να σου έλεγαν: «έλα ξέχασέ το… Εμείς, η εξουσία, έχουμε ανοσία»!

Και ξεχνάμε - σε βάθος εκλογικού χρόνου - και τους ίδιους και τις πράξεις τους και όταν έρθει η ώρα να τους «τιμωρήσουμε» ξεχνάμε το όπλο μας, την ψήφο μας, στο σεντούκι της λήθης. Ε, ας προσέχαμε. 

*Ποίημα του Κώστα Βάρναλη