Περί ορίων κοινωνικής ανοχής

Η απαξίωση της µεσαίας τάξης, του σηµαντικότερου ποσοστού ενός κοινωνικού συνόλου, έχει ξεπεράσει κάθε προηγούµενο, ασχέτως εάν η τάξη αυτή έχει κατακερµατιστεί.

Οι πολίτες που την εκπροσωπούν οδηγούνται στα όρια της µέγιστης καρτερικότητας και ανοχής. Ζήτηµα χιλιοειπωµένο. Ναι. Δυστυχώς, όµως, οι ολοένα αυξανόµενες πιέσεις των ορίων ανοχής αναδεικνύουν την αναποτελεσµατικότητα του κράτους σε όλο το φάσµα των κέντρων αποφάσεων.

Μια αναποτελεσµατικότητα δεκαετιών ως προς την αντιµετώπιση της ανοµίας, της παραβατικότητας, της αδιαφορίας προς τις αυτονόητες λειτουργίες της κοινωνικής συνείδησης.

Καθηµερινά οι νοµοταγείς και ευσυνείδητοι πολίτες πληρώνουν το µάρµαρο της παραβατικότητας καλύπτοντας, µε τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όχι µόνο τη βλακεία των άλλων αλλά και τις συντεχνίες κατάλυσης της κοινωνικής συνείδησης.

Ενα µάρµαρο σαν οµόλογο του Δηµοσίου προς όλους εκείνους που φέρονται ως «Ροµπέν» των αδυνάτων, ως πατριδογνώστες, ως αυτόκλητοι διαχειριστές της δηµόσιας περιουσίας, ως ρουβίκωνες, ως ανένταχτοι, ως οπαδοί κ.ο.κ.

Κάθε τόσο προστίθενται νέα βάρη ηλιθιότητας αυξάνοντας τις δόσεις του οµολόγου, από εκείνους που παραβιάζουν συνειδητά τον ΚΟΚ (π.χ. διπλο-τριπλοπαρκάρισµα για καφέ κ.ά.) µέχρι τον άλλον που διαδηλώνει καταστρέφοντας τις περιουσίες των άλλων, που κάνει λαµπόγυαλο κατοικηµένες περιοχές (π.χ. Εξάρχεια), που καταστρέφει τη δηµόσια περιουσία κ.ο.κ. Και µέσα σε όλες αυτές τις πιέσεις ο απλός πολίτης, αλλά όχι αδιάφορος, προσπαθεί υποµονετικά να επιβιώσει. Προσπαθεί να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά του για έναν κόσµο δίκαιο, έναν κόσµο µε συνείδηση και αλληλέγγυο.

Η συνταγή αυτή της κοινωνίας µας ή αν θέλετε το µείγµα αυτών των συµπεριφορών δεν οδηγεί πουθενά. Κάποτε θα πληρώσουµε πικρά αυτή την αδιαφορία και απαξίωση. Μέσα σε όλα αυτά, αν προστεθούν και οι πιέσεις που σ χετίζονται µε την κοινωνική ύπαρξη της µεσαίας τάξης, τότε τα πράγµατα ξεφεύγουν. Βρίσκονται εκεί που ο καθείς τρελαίνεται.

Οπου και να πας στον ευρύτερο δηµόσιο τοµέα έχεις να αντιµετωπίσεις την αναλγησία του κράτους. Για παράδειγµα, κάθε οικονοµική Εφορία έχει το δικό της σύστηµα, αφού κάθε έφορος ερµηνεύει µε τον δικό του τρόπο τους νόµους και τις εγκυκλίους. Αρκεί ένας σύντοµος απολογισµός της πρόσφατης περιόδου που διανύσαµε. Αρχικά οι πορείες για το Πολυτεχνείο. Κάποιοι τύποι επικαλούµενοι τα δικαιώµατα του λαού τα κάνουν γυαλιά-καρφιά, εκεί γύρω από το Πολυτεχνείο, σε µια χώρα ανοχύρωτη και δηµοκρατική µε νόµους που επιδοτούν την ατιµωρησία. Ακολούθως, στις αρχές ∆εκέµβρη, βάζουν φωτιές σε πανεπιστήµια. Καταστρέφουν σχολές και βεβηλώνουν κάθε ιερό και όσιο.

Οι πόλεις, όµως, δεν ησυχάζουν. Κάποιοι άλλοι τύποι ξεσηκώνουν τα παρθένα µυαλά των µαθητών στα σχολειά της χώρας για ζητήµατα εξωτερικής πολιτικής.

Βγάζουν µπροστά τα γυναικόπαιδα. ∆εν ντρέπονται. Κάποτε, ο Κωνσταντίνος Καραµανλής είχε αναρωτηθεί, τελικά ποιος κυβερνά αυτήν τη χώρα; Και το ερώτηµα που διαµορφώνεται είναι πώς αυτή η κοινωνική οµάδα να αντέξει σε τόσες πιέσεις; Πώς µπορεί αυτό το κράτος να σταθεί στα πόδια του εάν δεν αντιληφθεί πως για όλα υπάρχουν όρια ανοχής και πως αυτά κάποια στιγµή εξαντλούνται; Εκτιµώ ότι το δόγµα της µηδενικής ανοχής σε όλα, µε λόγο και πράξη, είναι πλέον µονόδροµος.