Ο Αλέξης Τσίπρας ως βαρίδι

Αν ήταν αμερικάνικη ταινία, θα θύμιζε το “back to the future”. Γιατί αυτό ακούσαμε από τον Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη. Μια πλήρη εφόρμηση προς τα πίσω. Η εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, βρίθει υποσχέσεων, παροχών που δεν μπορούν λόγω απουσίας δημοσιονομικών εναλλακτικών να εφαρμοστούν, αλλά κι επιθετικών προσδιορισμών τύπου «πολιτικοί απατεώνες» που έλκουν την καταγωγή τους από τις χειρότερες ημέρες του διαστήματος 2012 – 2015.

Ο λαός συνηθίζει να λέει ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και έπειτα το χούι του και αυτό δυστυχώς φρόντισε να επιβεβαιώσει ο Αλέξης Τσίπρας. Με παντελή έλλειψη αυτοκριτικής, έταξε μέτρα κοστολογημένα στα 42 δισ. ευρώ, τα οποία προφανώς η Ελλάδα δεν αντέχει. Σε μία απέλπιδα προσπάθεια να αποτινάξει από πάνω του το παρελθόν της καταστροφικής για τον τόπο διακυβέρνησης 2015 - 2019, κατά την πάγια τακτική του έταξε τα πάντα στους πάντες παρουσιάζοντας ένα πρακτικά ανέφικτο και ανεφάρμοστο σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας από τις επιπτώσεις του κορονοϊού.

Αποτέλεσμα ήταν η υποτονική και διεκπεραιωτικού χαρακτήρα ομιλία του να μην τύχει του ενδιαφέροντος που κανένας θα ανέμενε. Κι αυτό όχι διότι τα ΜΜΕ κάνουν όπως ο ίδιος διατείνεται κάποιο εμπάργκο, αλλά επειδή η κοινωνία έχει φύγει μπροστά και γνωρίζει πως το έργο της αγανάκτησης δεν έχει πλέον ενδιαφέρον.

Την ίδια γραμμή επίθεσης επιδίωξε ο τέως πρωθυπουργός να εφαρμόσει και στο θέμα των φυσικών καταστροφών με άξονα την πόλη της Καρδίτσας. Όμως και μόνο η ανάμνηση από τη Μάνδρα και το Μάτι αρκούσε.  

Το να αναφέρεις εξάλλου ως πολιτικό απατεώνα τον αντίπαλο σου εκτός του βάρους που έχει, θα πρέπει να κρύβει και διαφορετικά φορτία ως προς εσένα. Και κακά τα ψέματα. Εκείνος που προεκλογικά μιλούσε για πλήρη κατάργηση του ΕΝΦΙΑ (κάτι που ουδέποτε έπραξε) και που τελικά ψήφισε «παρών» στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ στα 26 μικρά νησιά, εκείνος που άλλα ψήφισε στο δημοψήφισμα του 2015 ο ελληνικός λαός κι άλλα έπραξε αλλοιώνοντας την εντολή του, είναι εκτιθέμενος ανεπανόρθωτα και μάλιστα με τρόπο ιστορικό.

Ευφυώς  ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έκανε την πρόγνωση: αυτού του τύπου η αντιπολίτευση, η ισοπέδωση των πάντων και το ποντάρισμα για δεύτερη φορά στο κύμα της αγανάκτησης, δεν βγάζει πουθενά. Κασσάνδρα όμως είναι ο πρώην υπουργός Οικονομικών. Η φωνή του αν και σωστή, αν και προφητική, δεν ακούγεται. Κι αυτό διότι η επιλογή Τσίπρα είναι ξεκάθαρη. Η στόχευσή του είναι η πολιτική αποστρατεία των μεγαλύτερων σε ηλικία στελεχών σε μια μαοϊκή λογική. Όπως η πολιτιστική επανάσταση εξολόθρευσε την πρώτη γενιά κομμουνιστών με τρόπο βίαιο κι έφερε μια άλλη στο προσκήνιο, έτσι και τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά ένας σκληρός εσωκομματικός πόλεμος με τρόπαιο όχι κάτι άλλο αλλά τα ηνία του κόμματος μετά την ήττα που νομοτελειακά έρχεται.

Είναι αυταπόδεικτο γεγονός πλέον ότι ο κ. Τσίπρας, έχει απωλέσει προ πολλού την όποια αξιοπιστία του και το χειρότερο όλων είναι ότι δεν το αντιλαμβάνεται. Το ζητούμενο όμως για τον ίδιο αυτή τη στιγμή δεν είναι αυτό. Το κύριο μέλημα του είναι να κρατήσει το κόμμα στα χέρια του. Προφανώς αυτός που κάποτε ήταν το ισχυρό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον εξελιχθεί σε βαρίδι, καθώς έναν μόλις χρόνο μετά την συντριβή του στις τριπλές εκλογές, η ψαλίδα ανάμεσα στη κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση ανοίγει όλο και περισσότερο. Η φθορά του, η κόπωσή του, η αδυναμία πρόσληψης της πραγματικότητας, η μη διδαχή από τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος είναι πλέον κάτι περισσότερο από σαφής. Όπως σαφές είναι ότι δεν έχει τη δυνατότητα αλλά και τη βούληση να διευρύνει το κόμμα προς το κέντρο, καθώς οι όποιες επιλογές προσώπων (π.χ. ο Δημήτρης Τζανακόπουλος) περιορίζουν αντί να ανοίγουν το κόμμα του.