Η αλήθεια για τις καταλήψεις στα σχολεία

Με περισσότερες από 700 καταλήψεις σχολείων σε όλη τη χώρα και τα επεισόδια σε σχολικές μονάδες που τελούν υπό κατάληψη να πληθαίνουν, μαθητές και εκπαιδευτικοί καλούν σε νέο συλλαλητήριο και συγκέντρωση στα Προπύλαια την Πέμπτη 1η Οκτωβρίου.

Την ίδια ώρα, η ΟΛΜΕ καταγγέλλει -με επίσημη ανακοίνωσή της- «ενορχηστρωμένο σχέδιο τρομοκράτησης» του μαθητικού κινήματος από την κυβέρνηση. Αντίστοιχα, ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει πολιτικά τους καταληψίες, σημειώνοντας πως παλεύουν για το «αυτονόητο» και ότι «συκοφαντούνται», σύμφωνα με τον Νάσο Ηλιόπουλο, εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος.

Δεν έχει νόημα να εξετάσουμε τα αιτήματα των παιδιών που κάνουν καταλήψεις στα σχολεία -με βασική αφορμή τα μέτρα για τον κορονοϊό και πώς εφαρμόζονται- αφού μέσα σε αυτά συνυπάρχουν και η ακύρωση της αγοράς των μαχητικών Rafale ή η άρνηση στράτευσης στα 18. Δίκαια ή άδικα, λογικά ή παράλογα τα αιτήματα, το ζήτημα είναι πως οι καταλήψεις σχολείων έχουν φτάσει να θεωρούνται ως ένα μέρος της «κανονικότητάς» μας. Σήμερα, γίνονται για τη διαχείριση της πανδημίας, επί ΣΥΡΙΖΑ γίνονταν για το Μακεδονικό, αύριο μπορεί να γίνουν για την προστασία των κουναβιών στον Εβρο.

Το βασικό πρόβλημα με τις καταλήψεις δεν είναι μόνο το εξαιρετικά σημαντικό «τα παιδιά χάνουν μαθήματα και γνώση», αλλά ότι οι μαθητές εμποτίζονται με την άποψη πως ένας θεσμός στην Ελλάδα είναι εύκολο να πέσει θύμα μπάχαλου. Μην ξεχνάτε πως ανάμεσα σε εκείνους που επιμένουν στη λήψη μέτρων για τον κορονοϊό στα σχολεία, υπάρχουν και οι αρνητές μάσκας. Οι νέοι, με αυτόν τον τρόπο, αντιλαμβάνονται πως αυτές είναι οι σωστές δομές συμπεριφοράς των πολιτών, «βάζω λουκέτο σε κάτι δημόσιο εάν διαφωνώ μαζί του», πιστεύοντας, τελικά, πως αυτές πρέπει να είναι και οι πραγματικές αξίες οι οποίες επικρατούν στη χώρα μας.

Το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο δυστοπικό όταν αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχουν ανήλικοι οι οποίοι κάνουν ολονυχτία στα σχολεία, με ό,τι μπορεί να συμβεί εκεί μέσα, μαθαίνουν να περνούν καλά, αγνοώντας επιδεικτικά τη μόρφωση και τα οφέλη της, ενώ κάποιοι από αυτούς μπορεί να θεωρούν πως ο δρόμος των καταλήψεων μπορεί να τους οδηγήσει μια μέρα και στο Μαξίμου. Κι όλα αυτά την ίδια στιγμή, όπως είχε πει η ποιήτρια Μάγια Αγγέλου, κατά την οποία «η μόρφωση βοηθάει κάποιον να πάψει να φοβάται παράξενες καταστάσεις». Εκτός κι αν με πείσει κάποιος πως η κατάληψη σχολείου, ενός μικρού ναού γνώσης, δεν αποτελεί μια εξαιρετικά παράξενη κατάσταση, μπερδεύοντας μάσκες, ιούς, πολεμικά αεροσκάφη, κυβερνητική πολιτική, αντιπολίτευση και στράτευση.

Αλλά θα μου πεις, το αναντίρρητο και αδιαπραγμάτευτο τίμημα της μόρφωσης πρέπει να είναι η συνειδητοποίηση όλων εκείνων που δεν ξέρεις. Και στο κομμάτι των καταλήψεων (πολύ φοβάμαι πως) έχουμε να μάθουμε ακόμα πολλά – εκτός κι αν κάποιοι θεωρούν πως όλο αυτό στα δημόσια σχολεία είναι κάτι συνηθισμένο και πως είμαι υπερβολικός. H αλήθεια για τις καταλήψεις, λοιπόν, είναι ότι πρέπει να γίνονται. Αρκεί να μην μπερδεύονται τα λάθος αιτήματα με την αλήθεια της παιδείας των μαθητών.