Δίκη Χρυσής Αυγής: Αυτές θα έπρεπε να ήταν οι ποινές για τους ενόχους της «εγκληματικής οργάνωσης»

Ο Στάλιν - γράφει ο Τσώρτσιλ στα απομνημονεύματά του - πρότεινε μεταξύ σοβαρού κι αστείου, όταν ήρθε η ώρα για τις τιμωρίες των ναζί εγκληματιών πολέμου, την φυσική εξόντωση όλων των αξιωματικών αρχής γενομένης από τους κατώτερους! Ο Τσώρτσιλ ταράχτηκε, όπως περιγράφει, κι ο Στάλιν γέλασε προφασιζόμενος ότι αστειεύεται, διακρίνοντας την ανησυχία του βρετανού πρωθυπουργού… Δώδεκα αρχιναζί εγκληματίες καταδικάστηκαν σε θάνατο, τότε. Ο ναζισμός όμως ως «ιδέα» και τρόπος συμπεριφοράς, διέφυγε της αγχόνης και έρποντας έφτασε μέχρι τις μέρες μας, 75 χρόνια μετά τη Δίκη της Νυρεμβέργης.

Με τη Δίκη της Νυρεμβέργης παρομοίασαν πολλοί τη δίκη της «χρυσής αυγής». Ασφαλώς στην προκειμένη περίπτωση, η εσχάτη των ποινών θα ήταν ακραία τιμωρία για «διευθυντές εγκληματικής οργάνωσης», άσε που χρόνους πολλούς έχει καταργηθεί (και ορθώς) η ποινή του θανάτου στις πολιτισμένες χώρες. Ο πατέρας του δολοφονηθέντος Παύλου Φύσσα, όμως, μίλησε με τη γλώσσα της ρημαγμένης ψυχής του: «Η οργή μου ποτέ δεν θα περάσει. Δεν μου φτάνουν τα ισόβια. Θα ήθελα κάτι παραπάνω. Όταν επιστρέφεις σπίτι και η πόρτα κλείνει, η απώλεια παραμένει απώλεια και αυτό δεν περνά»… Και πώς να περάσει;

Οι ποινές των χρυσαυγιτών, όποιες κι αν ήταν αυτές, σίγουρα δεν θα σωφρονίσουν! Πολλές κατηγορίες παραβατών του κοινού ποινικού δικαίου ουδόλως σωφρονίζονται δια του εγκλεισμού· το αντίθετο μάλιστα: Στα μικρά κελιά γιγαντώνονται το ακραία πάθη! 

Οι οπαδοί μιας «ιδέας» που απεργάζεται (και) την φυσική εξόντωση των αντιπάλων, είναι ταυτισμένοι στη συλλογική συνείδηση με απεχθείς δολοφόνους. Αποδείχτηκαν, άλλωστε οι προθέσεις πολλών «χρυσαυγητών», από τις εγκληματικές πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκαν. Θιασώτες του αποτρόπαιου ναζισμού και μέλη φασιστικών οργανώσεων, που πριν από 80 χρόνια φρόντισαν ώστε να μειωθεί ο πληθυσμός της Γης κατά 80 εκατομμύρια ανθρώπους, από πολλούς θεωρούνται άτομα ακραία με διαταραγμένο ψυχισμό. 

Και κάποιοι από τους ηγέτες της «εγκληματικής οργάνωσης χρυσή αυγή» ήδη έχουν αρχίσει να παραληρούν και να παρομοιάζουν τους εαυτούς τους με χαρισματικούς ήρωες της Ελληνικής Ιστορίας που φυλακίστηκαν. Ο Κολοκοτρώνης και ο Θεμιστοκλής ήταν μόνο η αρχή του εθνικού παροξυσμού και της υστερίας που έχει κυριεύσει τους ενόχους. Δίχως περίσκεψη κι αιδώ, σύντομα οι θαυμαστές του Αδόλφου Χίτλερ θα αυτοσυμπεριληφθούν στη λίστα με τον Σωκράτη, τον Αριστείδη τον δίκαιο,  τον Δημοσθένη και τον Περικλή.

Και μέσα τους, ήδη το έχουν πιστέψει πως είναι κατατρεγμένοι μάρτυρες. Και οι οπαδοί τους – που δεν είναι λίγοι – θα τους ηρωοποιήσουν!

Όχι, η φυλάκιση των 13 χρόνων δεν είναι από μόνη της λύση. Η παράλληλη, ισόβια στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων θα ήταν μια αρμόζουσα ποινή. Τελικά, το ευκταίο είναι η ισόβια καταδίκη στη συνείδηση των πολιτών. Όμως όταν λέμε «ισόβια» να εννοούμε ισόβια!