Η ισχύς και το μείγμα της πολιτικής μας

Το ερώτημα που καταρχάς γεννάται είναι αν η Τουρκία θα συνεχίσει αυτήν την συμπεριφορά. Η απάντηση είναι προφανής: ναι, με βάση το ότι δεν υφίσταται κανένα κόστος ή συνέπεια και με βάση τον καταγεγραμμένο τρόπο λειτουργίας (modus operandi) της. Θυμίζω απλά ότι στην περίπτωση της Κύπρου προηγήθηκε η ανίχνευση του βυθού και των πόρων και ακολούθησαν οι γεωτρητικές δραστηριότητες. Όσο δε αφορά την προοπτική επιβολής κυρώσεων από την ΕΕ σε βάρος της, φαίνεται πως η Τουρκία δίνει μικρή σημασία, αφού, με βάση τη συμπεριφορά των εταίρων, τούτο το ενδεχόμενο είναι μικρό.

Έτσι, η Ελλάδα, έχοντας επιλέξει την μη στρατιωτικοποίηση της πολιτικής της απέναντι στη γείτονα και αναμένοντας πιθανώς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου, βρίσκεται στη δύσκολη θέση να έχει περιέλθει σε αδυναμία δράσης, ενώ η Τουρκία (θα) συνεχίζει ανενόχλητη τις παράνομες δραστηριότητές της. Τα παραπάνω δημιουργούν φυσικά το επόμενο ερώτημα, δηλαδή το τι μπορεί να γίνει ώστε να αντιμετωπισθεί η παρούσα κατάσταση.

Η απάντηση είναι ότι χρειάζεται μία τροποποίηση στο μείγμα της πολιτικής που ακολουθεί η Ελλάδα, καθώς η παρούσα πολιτική δεν φαίνεται ούτε να αποδίδει ούτε να εκτιμάται από αντιπάλους ή και από φίλους. Στα συστατικά ενός νέου μείγματος πολιτικής πρέπει να προστεθεί και η στρατιωτική ισχύς, σε συνδυασμό με την υιοθέτηση πραγματικών «κόκκινων» γραμμών που θα επιτρέψουν στην αποτροπή μας να λειτουργήσει.

Η αποτροπή εξαρτάται από την υλική ισχύ μας αλλά και τη βούλησή μας. Συνεπώς χρειάζεται να ενισχύσουμε έξυπνα, γρήγορα και αποτελεσματικά τις Ένοπλες Δυνάμεις και τις συμμαχίες μας, ενώ ταυτοχρόνως, παράλληλα, πρέπει να δηλοποιήσουμε την αποφασιστικότητά μας. Η αποτροπή δεν επιτυγχάνεται με την υπενθύμιση προφανών δικαιωμάτων που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο. Επιτυγχάνεται με το να προσδιορίσεις στον αντίπαλο το κόστος που θα έχει αν παραβιάσει τα όρια που έχεις ορίσει.