Ίσες αποστάσεις – άνισες πολιτικές

Τι ήταν, τελικά, αυτή η «βόµβα» του Μαλέλη που έκανε άνω-κάτω το ΚΙΝΑΛ; Ηταν µια δήλωση που εκφράζει απλά και µόνο µια προσωπική πολιτική οπτική για τις συµµαχίες του Κινήµατος Αλλαγής, ή µήπως τα περί «ολέθρου Μητσοτάκη» και η επισήµανση της ανάγκης να υπάρξει προοδευτική διακυβέρνηση αποκαλύπτουν κάτι ευρύτερο;

Αµφιβολίες για την κεντρική «γραµµή» του Κινήµατος Αλλαγής δεν υπάρχουν, καθώς θεσµικά εξουσιοδοτηµένοι και µη έσπευσαν να επαναφέρουν στην τάξη τον Μαλέλη, υπενθυµίζοντάς του τα βασικά: Κατά την επίσηµη αφήγηση της Χαριλάου Τρικούπη, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται πολιτικό µόρφωµα που δεν ανήκει στην προοδευτική παράταξη και κάθε συζήτηση για σύγκλιση µαζί του περιττεύει. Η αλήθεια είναι ότι µε τις κάλπες στον ορίζοντα και τις δηµοσκοπικές επιδόσεις του ΚΙΝΑΛ να κινούνται σε χαµηλά επίπεδα, η µόνη γραµµή ασφαλείας είναι η γραµµή των ίσων αποστάσεων έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας ∆ηµοκρατίας. Στο κλίµα που διαµορφώνουν η ένταση της πόλωσης και η ενίσχυση του διπολισµού, αν το Κίνηµα Αλλαγής επιλέξει ανοιχτά παρτενέρ, το µόνο που θα καταφέρει θα είναι να οδηγήσει µια ώρα νωρίτερα τους ψηφοφόρους που διεκδικεί στην αγκαλιά του Τσίπρα ή του Μητσοτάκη.

Στην πραγµατικότητα, ωστόσο, η γραµµή των ίσων αποστάσεων έχει υιοθετηθεί µόνο διακηρυκτικά. Από το καλοκαίρι µάλιστα και µετά, οπότε και το ΚΙΝΑΛ τάχθηκε υπέρ της άµεσης προσφυγής στις κάλπες, η απόσταση από τη Νέα ∆ηµοκρατία διαρκώς µειώνεται ενώ η αντίστοιχη από τον ΣΥΡΙΖΑ διαρκώς αυξάνεται.

Παρά την αρχική αµφιταλάντευση της Φώφης Γεννηµατά, η οποία ξεκίνησε τη θητεία της στην ηγεσία µε τη φράση «µας χωρίζει άβυσσος από τη Νέα ∆ηµοκρατία», η γραµµή του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς συµπυκνώθηκε, τελικά, στη φράση του Ευάγγελου Βενιζέλου περί ανάγκης «στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ». Οι εξελίξεις, ωστόσο, και η ταύτιση του Κινήµατος Αλλαγής µε την αξιωµατική αντιπολίτευση τόσο στο «Μακεδονικό» όσο και στις κινήσεις εξορθολογισµού των σχέσεων Πολιτείας - Εκκλησίας επιτρέπουν σε πολλούς να υποστηρίξουν ότι η επιδιωκόµενη «στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ» οδηγεί στη… «στρατηγική νίκη της Νέας ∆ηµοκρατίας».

Αποτελεί κοινό µυστικό, άλλωστε, ότι στο εσωτερικό του ΚΙΝΑΛ επωάστηκε όχι µόνο µια αντίληψη ακραίας αντιπαράθεσης µε τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ίσως και να εξηγείται από την εύνοια που δείχνει η ευρωπαϊκή σοσιαλδηµοκρατία προς τον Ελληνα πρωθυπουργό, αλλά µια τάση σύγκλισης µε τη Νέα ∆ηµοκρατία, που επιτρέπει σε όσα στελέχη την εκφράζουν να τάσσονται ανοιχτά υπέρ της µετεκλογικής συνεργασίας µε τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η δήλωση Μαλέλη -ακόµα και στη «διορθωµένη» εκδοχή τηςτραβάει την κουρτίνα και αποκαλύπτει ότι πίσω από τις περίφηµες «ίσες αποστάσεις» κρύβονται άνισες πολιτικές, που ρυµουλκούν το Κίνηµα Αλλαγής προς την πλευρά του ενός πόλου. Είναι, άραγε, αυτή η ενδεδειγµένη επιλογή για ένα κόµµα που µάχεται να αποφύγει τη Σκύλλα χωρίς να το καταπιεί η Χάρυβδη του διπολισµού ή, µήπως, µε αυτόν τον τρόπο παγιώνεται η πολιτική σύγχυση και καταργούνται ιστορικές αναφορές του χώρου της Κεντροαριστεράς