Με ελπίδες, όπως πάντα

Και ο πιο αδιάφορος άνθρωπος παθαίνει µια ελαφρά ή βαρύτερη αίσθηση προσδοκίας όταν κλείνει ο χρόνος. Και γεµίζει τις µπαταρίες του µήπως και η ζωή του αλλάξει προς το καλύτερο. ∆εν χάνονται ακόµη και στη µαύρη νύχτα οι ελπίδες µιας αυγής.

Το 2019 εύχοµαι σε όλες και όλους να υπάρξουν περισσότερες αισιόδοξες προβλέψεις. ∆εν είναι δωρεάν, δεν είναι συµβολικές αυτές οι ευχές. Βρισκόµαστε ως χώρα και ως πολίτες ακόµη µια φορά στην άκρη µιας πορείας που βάσταξε ήδη πολλά χρόνια.

Μας περιµένουν και εκλογές και µάλιστα πολλές και αναπόδραστες. Ευρωεκλογές, δηµοτικές, βουλευτικές. ∆εν τυχαίνει τόσο συχνά να έρχεται µια χρονολογία όπου θα βιώσουµε τέτοια τριπλή αναµέτρηση. Ας το δούµε αισιόδοξα και ας δουλέψει συστηµατικά και µυαλωµένα η συνείδησή µας. ∆εν είναι εύκολη αυτή η ευχή, αλλά δύσκολα µας παίρνει άλλη, πιο σοφή.

Το 2019 θα έχουν περάσει εβδοµήντα χρόνια από τον Εµφύλιο, πενήντα χρόνια από το Γούντστοκ, ογδόντα από την έναρξη του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου, σαράντα από τότε που µπήκαµε στην τότε ΕΟΚ. Επίσης τριάντα χρόνια από τότε που ο Ψυχρός Πόλεµος έσβησε, και µια παγκοσµιοποίηση απλώθηκε, ως οικονοµική και εµπορική παντοδυναµία, πάνω σε έναν µάλλον άσχετο µε αυτά κόσµο.

Θα έχουν περάσει επίσης δέκα χρόνια απ’ όταν µια κρίση που ξεκίνησε από την Αµερική, και ενώ εµείς συνεχίζαµε να ψηφίζουµε κυρίως δικοµµατικά, έφερε στη χώρα µας ίσως τη διαρκέστερη αναστάτωση πάνω στα εισοδήµατα και στο ηθικό µας.

∆εν είναι ώρα για εύκολες αποτιµήσεις, αλλά ελπίζω η κατάσταση να µας διαµόρφωσε µε τρόπο που να έχουµε βάλει µυαλό, και δεν εννοώ τι περιέχει ο εγκέφαλος του καθενός. Εννοώ πως πρέπει οι περισσότεροι να αντιληφθήκαµε ότι χρειαζόµαστε ο ένας τον άλλον, ότι µέσα στην αναµπουµπούλα γεννήθηκαν παιδιά και εγγόνια, ότι η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα είναι απαραίτητες αρετές και πως αν υπάρχουν -που υπάρχουν- µαύρα σύννεφα γύρω µας, να ’µαστε καλά να τα αντιµετωπίσουµε. Μαζί.

Λοιπόν, αίσιον και ευτυχές το νέο έτος.