Κορονοϊός: Γιατί αυτή τη φορά ο κόσμος αγνοεί το lockdown

Τώρα  ο πολύς ο κόσμος είναι απλά αποκαμωμένος - στη γλώσσα την αργκό μπαϊλντισμένος! Το βλέπεις παντού πλέον ότι το lockdown, ούτε Lock είναι, αλλά ούτε και down… Η κίνηση στους δρόμους της Αθήνας; Σαν κάθε μέρα. Ακινησία! Να για παράδειγμα, από τον Χολαργό μέχρι τη μέση της Μιχαλακοπούλου μια ώρα. Πού πήγαιναν όλοι αυτοί και τι αριθμό μηνύματος είχαν στείλει στο 13033, ήταν ένα ερώτημα. Ερώτημα που το έθεταν αρκετοί άνδρες της ομάδας «Δίας» που περιπολούσαν και έκαναν μπλόκα. Και οι «πολλοί» δεν τρόμαζαν για το ενδεχόμενο προστίμου. Χαιρετούσαν και προσπερνούσαν χαμογελαστοί…

Και τα πάρτι άρχισαν πριν καν κλείσουν δυο μέρες από την επιβολή των αυστηρών μέτρων.

Τα γλέντια δεν σταμάτησαν ποτέ… Παράγοντες του πολιτικού βίου δεν δίστασαν να δημοσιεύσουν στον προσωπικό λογαριασμό τους στο facebook εικόνα με αρκετούς γλεντοκόπους σε τραπέζι που ξεχείλιζε – κυρίως – ανεμελιά! Και οι «πολλοί» σου λένε: Δεν βαριέσαι, θα στείλω εκεί ένα μήνυμα και πάω στην Πάρνηθα από τη Νέα Μάκρη να μαζέψω μανιτάρια και να πάρω τον αέρα μου, που πνίγομαι… τρεις μέρες τώρα.

Όχι δεν είναι όπως τον Μάρτιο. Την πρώτη φορά σε καραντίνα υπήρχε μια συνέπεια και μια συστολή και πολλή υπακοή από τους κατοίκους αυτού του τόπου. Θες το άγνωστο, θέλεις ο φόβος για τον «αόρατο εχθρό» ή ακόμη και η πιο σωστή αντιμετώπιση των ιθυνόντων, μείναμε μέσα κι όχι γιατί μας το συμβούλεψε ο Σπύρος Παπαδόπουλος.

Τώρα ο «Σωτήρης» δεν έπεισε! Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επίσης δεν έπεισε τον κόσμο να μείνει μέσα. Ο Νίκος Χαρδαλιάς, επίσης, δεν φαίνεται να πείθει τους Ελληνες να μείνουν μέσα. Οι αριθμοί νεκρών και κρουσμάτων τρομάζουν μεν, αλλά είναι σαν τις «βόμβες που έπεφταν» στο Λονδίνο από τα γερμανικά βομβαρδιστικά στον πόλεμο: στην αρχή τρομοκράτησαν και με την πάροδο του χρόνου έγιναν καθημερινότητα…

Οι αντίθετες φωνές (δεν λέμε ούτε συνωμοσιολόγων, ούτε αρνητών) εκείνων που αμφισβητούν το μέγεθος του προβλήματος με τον κορονοϊό ακούγονται όλο και περισσότερο από αφελείς και ευήκοους πολίτες. Και ναι μεν τους απορρίπτουν φωναχτά, από μέσα τους όμως λένε: «…λες μωρέ;». Τα προβλήματα πολλά, αλλά και πολλές οι λύσεις, υποστηρίζουν, όσοι είναι έξω και μακριά από τις βαριές θύρες των νοσοκομείων και απολαμβάνουν τη θέρμη και τη σκέπη της οικίας τους.

Οι καλλιτέχνες θρηνούν την τέχνη τους, οι εστιάτορες σεργιανίζουν στα ψυγεία τους, οι κινηματογράφοι πενθούν, πολλοί ιδιωτικοί υπάλληλοι  μετρούν τα τελευταία ευρώ που είχαν στην άκρη και κάποιοι απαξιώνουν (και είναι αρκετοί) το νέο lockdown.

Αυτή τη φορά δεν έπεισαν οι ειδικοί τους «πολλούς», ή οι «πολλοί» εξοικειώθηκαν με τον φόβο. Ποιος ξέρει. Στο τέλος της μέρας μετράς τα γεγονότα και το βάρος τους. Κι όσο μετράς κάτι βρίσκεις να λείπει… Τα «ψεύδη» που περιμένουν στη σειρά να καταλάβουν τη θέση της αλήθειας, να ‘ναι; Η άλλη διάσταση της πραγματικότητας, όταν τα αίτια και τα αιτιατά παύουν να ΄χουν οποιοδήποτε νόημα;

Γιατί «πολλοί» δεν έστερξαν σ’ αυτό το «απαγορευτικό»; Μήπως στις ώρες της βραδινές της περίσκεψης και της αυτοβελτίωσης διάβασαν Αίσωπο: «Βέλτιον θανείν άπαξ ή διά βίου τρέμειν» (Καλύτερα να πεθάνεις μια φορά παρά να τρέμεις από το φόβο σου μια ζωή); Δεν νομίζουμε! ‘Ισως να κυριαρχεί η συνήθεια που οδηγεί σε λάθη αδικαιολόγητα, κι ίσως ο αέρας να ‘ναι είναι γεμάτος από τους φόβους μας και τις φωνές τους, αλλά η συνήθεια τις σβήνει….