Ένα παιδικό δωμάτιο για σαραντάρηδες

Υπάρχουν κάποια παιδικά δωμάτια που είναι λίγο παράξενα: βαμμένοι μπλε από άκρη σε άκρη όλοι οι τοίχοι, με τίγρεις, γατάκια, λεοπαρδάλεις κι άλλα λούτρινα ζωάκια στα ράφια, μία συλλογή από φερράρι στη βιβλιοθήκη μαζί με τα ογκώδη βιβλία του Πανεπιστημίου, ένα ξύλινο αεροπλανάκι που κρέμεται από την οροφή με μία λάμπα στη μέση και το κοστούμι Boss στη ντουλάπα ατσαλάκωτο κι έτοιμο για το επόμενο επαγγελματικό ραντεβού.

Τι επαγγελματικό ραντεβού δηλαδή; Για μία ακόμη συνέντευξη, μιλάμε μήπως και βρει τίποτε καλύτερο ο κανακάρης. Πέντε χρόνια να τελειώσει το οικονομικό, αλλά πέντε στο Λονδίνο σε δουλειές του ποδαριού για να κάνει το μεταπτυχιακό του στη χρηματοικονομική λογιστική και άλλα πέντε να ψάχνει δουλειά αναλόγων προσόντων.

Βάλε και το στρατό, ο μικρός Γιωργάκης ... σαραντάρησε. Κι αν αυτός μεγάλωσε, δε μεγάλωσε όμως και το εισόδημα του, έτσι ώστε να φύγει από την αγκαλιά της μαμάς και κάθε πρώτη του μήνα να πληρώνει το νοίκι. Το ρεύμα, το νερό, να πηγαίνει σούπερ μάρκετ, να φουλάρει το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου βενζίνη, να πηγαίνει Σαββατοκύριακα στην Αράχοβα, να καλεί φίλους στο σπίτι και να τους μαγειρεύει, να πάρει την ημέρα των γενεθλίων της ένα μονόπετρο στην αγαπημένη του και να τη ζητήσει σε γάμο.  

Κι αν έρθει και κανένα κουτσούβελο; Να τα πάμπερς, οι φρουτόκρεμες, οι παιδίατροι και τα εμβόλια. Α, πα,πα.... δεν είναι για τέτοια ο Γιώργος. Με τα τετρακόσια ευρώ και κάτι ψιλά που κερδίζει ως μηνιάτικο διεκπεραιώνοντας τη “λάντζα” σε ένα λογιστικό γραφείο ίσα ίσα που καλύπτει τις βενζίνες του, τις γραβάτες του και το βαρύ αντρικό άρωμα. Γιατί κατά τ' άλλα έχει παραμείνει ένα παιδί. Που κοιμάται ακόμη ανάμεσα στις λούτρινες τίγρεις και στα λιοντάρια με τα γυάλινα μάτια. 

Ο Γιώργος δεν είναι ο μοναδικός υιός που σαραντάρησε και δεν έκανε ακόμη το επόμενο βήμα. O γόνος αυτής της οικογένειας αν και εργάζεται, δεν πετυχαίνει την επαγγελματική του ανέλιξη και παραμένει οικονομικά εξαρτημένος από τους γονείς. Πίσω από την οικονομική εξάρτηση βρίσκεται μια άλλη, βαθύτερη εξάρτηση, που βασίζεται στην απουσία αυτοπεποίθησης, απόρροια των ευρύτερων κοινωνικοοικονομικών συνθηκών. Η αβεβαιότητα του σταθερού εισοδήματος αναβάλλει επ’ αόριστον το δρόμο του προσωπικού του απογαλακτισμού, γιατί κάθε πιθανή κίνηση προς τα εμπρός, του δημιουργεί πανικό.

Προτιμά λοιπόν να παραμείνει στο σπίτι, τρώγοντας το παστίτσιο της μαμάς και να μη μάθει ποτέ τι θα μπορούσε να καταφέρει και τι όχι. Φαίνεται πως η οικογενειακή εστία παραμένει το τελευταίο οχυρό, στον καθημερινό πόλεμο για επιβίωση.