Η καταβύθιση του Μακρόν

Ο ένοικος του Μεγάρου των Ηλυσίων εµφανίζεται µέσα σε έναν χρόνο να έχει χάσει τη µισή δηµοσκοπική του δηµοφιλία, καθώς στα τέλη του 2018 κατέγραφε ποσοστό µόλις 24%, ενώ πριν από έναν χρόνο βρισκόταν στο 47%.

Μια µατιά άλλωστε στις αναλύσεις και στα σχόλια των ΜΜΕ της Γαλλίας δίνει την εικόνα συνειδητοποίησης όχι µόνον της κατάρρευσης του Μακρόν αλλά µιας συνολικής κρίσης του πολιτικού συστήµατος της Γαλλίας.

Το ερώτηµα είναι ξεκάθαρο: Αν στις ευρωεκλογές η παράταξη LREM του προέδρου καταγράψει εκλογική πανωλεθρία µε ποσοστά ανάλογα της δηµοσκοπικής του κατάρρευσης, πώς θα µπορέσουν Μακρόν και κοινοβουλευτική πλειοψηφία να ασκήσουν τη διακυβέρνηση της χώρας µέχρι την άνοιξη του 2022;

Οι υπερεξουσίες του προέδρου χωρίς µια στοιχειώδη λαϊκή στήριξη-νοµιµοποίηση είναι σαφές ότι σε µια περίοδο κρίσης όπως η σηµερινή µετατρέπονται σε παράγοντα µεγαλύτερης αβεβαιότητας και αποσταθεροποίησης. Τι θα κάνει το πολιτικό σύστηµα της Γαλλίας; Θα περιµένει µοιραίο και άβουλο την επέλαση της Λεπέν και του Εθνικού Συναγερµού ή θα προχωρήσει µετά την τακτική αναδίπλωση του Μακρόν απέναντι στην εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων στη χάραξη µιας στρατηγικής κοινωνικής σταθεροποίησης, η οποία προϋποθέτει µια για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες απόκλιση από τη γραµµή πλεύσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που έχει επιβάλει στους εταίρους της η Γερµανία; Σε κάθε περίπτωση κανείς στο Παρίσι, αλλά και στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο δεν πιστεύει ότι είναι δυνατή µια επανεκκίνηση της δυναµικής του Μακρόν και του µακρονισµού.

Πριν από έναν χρόνο ο Μακρόν δεν είχε µόνο διπλάσιο δηµοσκοπικό ποσοστό από το σηµερινό, αλλά φιλοδοξούσε να αναγάγει το εγχείρηµά του από γαλλική σε ευρωπαϊκή κλίµακα.

Σήµερα ήδη τίθεται το ερώτηµα: Μετά τον Μακρόν, τι;