Ντιέγκο Μαραντόνα: O Θεός της μπάλας με τα ανθρώπινα ελαττώματα

Κι ήρθε ένα νέο μήνυμα στο κινητό, με τον ήχο σαν να χτυπάει κάποιος δυνατά την πόρτα. Κι εγώ ο αφελής έτρεξα να ανοίξω και μια καινούργια θλίψη μπήκε στον κόσμο… «Πέθανε ο Μαραντόνα»!

Είναι από εκείνα τα βράδια που γέρνουμε στον καναπέ κι αφήνουμε να στενάζουν οι αναμνήσεις, οι αναμνήσεις που συγκρατούν πάντα κάτι περισσότερο από αυτό που ζήσαμε: Τελικά ο Μαραντόνα ήταν ικανός για όλα, ακόμα και να πεθάνει… Κι έτσι ξεκινάει κι ο θάνατος: από τα όνειρα κάποιου που ο κόσμος δεν τον χωράει. Αυτά που δεν θα ξαναζήσουμε, ένα ένα μας εγκαταλείπουν για τον δικό τους κόσμο.

«Ο χρόνος είναι η τίγρης που με καταβροχθίζει, αλλά εγώ είμαι η τίγρης», είχε γράψει κάποτε ο Αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες χωρίς να γνωρίζει τότε τον Ντιέγκο Μαραντόνα, τον Ντιέγκο Μαραντόνα που κατασπάραξε η «τίγρης» που είχε μέσα του και τον παρέδωσε, απομεινάρι πια, στην Ιστορία…

Ο Μαραντόνα ήταν ο Θεός του ποδοσφαίρου! Ο Μαραντόνα ήταν ο επαναστάτης και ο συμβιβασμένος· ήταν ο καλλιτέχνης που δημιουργούσε κι ο καλλιτέχνης που έκλεβε. Ήταν ο αμαρτωλός, ήταν ο ενάρετος, ο γυναικάς, ο βουλιμικός, ο πότης, ο ψεύτης, ο απατεώνας, ο ενθουσιώδης, ο καβγατζής. Ο Μαραντόνα ήταν ένας Θεός με ανθρώπινα ελαττώματα. Ο Μαραντόνα ήταν ένας από όλους εκείνους που έπεφταν για ύπνο και ονειρεύονταν πως είναι ο «Μαραντόνα».

Οι Θεοί, των αρχαίων Ελλήνων συνήθιζαν να παίρνουν ανθρώπινη μορφή να κατεβαίνουν στη Γη. Οι θεοί όταν εμφανίζονταν στους θνητούς, τα σώματά τους δεν ήταν εξωπραγματικά, ρωμαλέα εντυπωσιακά· ήταν πηγές ενέργειας και έμπνευσης από τις οποίες μπορούσαν να δημιουργηθούν υπερφυσικές δυνάμεις. Αυτό ήταν ο Μαραντόνα πηγή έμπνευσης και άλλοθι για τις ανθρώπινες αδυναμίες. 

«Μα πώς μπορούσε να περπατά επί των υδάτων», ρωτούσαν πολλοί. Γιατί είχε χάσει το δρόμο του!

Μια μέρα σαν τη σημερινή, 25 Νοεμβρίου του 2016 ταξίδεψε στο επέκεινα και ο Φιντέλ Κάστρο, φίλος αδερφικός και θαυμαστής του Μαραντόνα. Μια μέρα σαν κι αυτή 25 Νοεμβρίου του 2005 πέθανε ένας άλλος «Μαραντόνα», ο Τζορτζ Μπεστ. Κι αν δεν είναι ένα σημάδι ότι υπάρχει «κάτι» μετά, τότε τι είναι…