Μίζες και... θεάµατα!

Σε αυτούς ανήκουν άνθρωποι που κινήθηκαν, µεταξύ άλλων, στην κόψη του ξυραφιού µεταξύ κανονικής ζωής και τυφλότητας που προκαλεί η εξουσία και η καταπιεσµένη επιθυµία για πολυτελή βίο στα όρια της απληστίας. Στη δική του περίπτωση έχει καταγραφεί η διαδροµή του «µαύρου» χρήµατος για την οποία κατηγορείται και για την οποία πέρασε στον σιδερόφρακτο περίβολο των φυλακών Κορυδαλλού, µαζί µε τη σύζυγό του. Είναι µια γενιά ανθρώπων που θα έκαναν καριέρα, είτε έτσι είτε αλλιώς, από όποιο πολιτικό κόµµα και αν βρισκόταν στην εξουσία µε τα λαοφιλή χαρακτηριστικά ενός ΠΑΣΟΚ «έτοιµου για όλα». Μια γενιά µε τα πολιτικά της πρότυπα να ποντάρουν στο ιδεολογικό και οικονοµικό χαϊδολόγηµα της εκλογικής µάζας, µε αντάλλαγµα τη σχεδόν ολοκληρωτική αφασία και εύκολη χειραγώγηση τηςκοινής γνώµης. Άλλο χαρακτηριστικό, από τα πολλά, αυτής της γενιάς είναι η συνεχιζόµενη αυταπάτη της ότι µπορούσε και µπορεί να πείθει τους άλλους για τα πάντα. Αλλωστε η λογική του µαύρου που γίνεται άσπρο και το αντίστροφο είναι πανάρχαιη, ιδίως σε ανώριµες ή εκπαιδευµένες σε συνωµοσίες κοινωνίες. Η περίφηµη λίστα Λαγκάρντ, πριν από περίπου οκτώ χρόνια, περιελάµβανε το όνοµα της συζύγου του κ. Παπαντωνίου, Σταυρούλας Κουράκου. Πώς το αντιµετώπισε αρχικά ο ίδιος; Μίλησε για συνωνυµία και συκοφαντία, κάτι που αναίρεσε αργότερα πληρώνοντας εγγυήσεις τόσο για τον ίδιο όσο και για τη σύζυγό του ώστε να αφεθούν ελεύθεροι. Αργότερα, η υπόθεση περιπλέχτηκε ακόµα περισσότερο µε την εµπλοκή του άλλοτε συνεργάτη και κουµπάρου του, Γιώργου Κανδαλέπα. Στα µάτια της κοινής γνώµης είναι βέβαιο ότι κάτι έχει συµβεί µε όλη αυτή την υπόθεση. Κάτι κακό για τον Γ. Παπαντωνίου και τη σύζυγό του και το οποίο οδήγησε στην προφυλάκιση. Χρειάστηκε να περάσουν 15 χρόνια για να προχωρήσει η δικαστική διαδικασία, αλλά δεν είναι της παρούσης. Οι απόψεις περί της ορθότητας της απόφασης της ∆ικαιοσύνης ποικίλλουν, αλλά δεν είναι αυτό το θέµα. Αυτό που συµβολίζει ο Γιάννος Παπαντωνίου, αισθητικά, πολιτικά ή ιδεολογικά, είναι αποκρουστικό για τον υγιή µέσο όρο των πολιτών. Οµως, είναι βαρβαρισµός να χαίρεται κάποιος µε το γεγονός ότι ένας άνθρωπος έχει αυτή την κατάληξη. Είναι, σε κάθε περίπτωση, ζήτηµα αξιακών ιεραρχήσεων. Και δεν αφορά τον τιµωρηµένο, αλλά αυτόν που επιχαίρει για την τιµωρία. Ψιλά γράµµατα θα πει κάποιος όταν το αίµα ρέει στην αρένα και το πλήθος απαιτεί νέο όταν στεγνώνει το προηγούµενο...