Πού βρισκόµαστε με το «Μακεδονικό»;

Ξαναδιαβάζοντας για πολλοστή φορά τη Συνθήκη των Πρεσπών, καταλήγω ότι υπάρχουν σχετικώς λίγα στοιχεία που θα προκαλούσαν αγανάκτηση, αν βέβαια δεν λάβουµε υπόψη τα περί γλώσσας και ταυτότητας και εκείνα τα ενοχλητικά περί επιτροπών που θα ρυθµίσουν τα του ονόµατος στις δύο χώρες, συστάσεις που θα πέσουν στο κενό.

Αλλά εκεί που η κατάσταση έχει ξεφύγει τελείως είναι στην απύλωτη γλώσσα του Ζάεφ, ο οποίος, έχοντας µπροστά του µεγάλη αντίδραση, παρέχει διαβεβαιώσεις που είναι σχεδόν αδύνατο να ισχύουν. Θα έλεγα πως αποκτήσαµε τη ρητορική ενός Τούρκου επιτετραµµένου, που κάθε τόσο µιλάει για το γαλάζιο τους Αιγαίο και τα αµφισβητούµενα νησιά. Ο Ζάεφ έφτασε να καυχιέται για την «παγκόσµια Μακεδονία».

Υποθέτω πως η ελληνική πλευρά κατανοεί το εσωτερικό µέτωπο στα Σκόπια και αφήνει την αµετροέπεια να κυκλοφορεί, αν και ο Πρόεδρος της Ελληνικής ∆ηµοκρατίας δεν µασάει τα λόγια του.

Σε κάθε περίπτωση, µαζεύοντας τα ελληνικά κουκιά, περιµένω να περάσει, εκτός απροόπτου, η Συµφωνία από τη Βουλή. Το θέλουν οι Αµερικανοί και τα σκυλιά δεµένα. ∆εν ξέρω αν οι εκτός ΣΥΡΙΖΑ αντιπρόσωποι του λαού έχουν αποφασίσει να µην εκλεγούν ξανά, αλλά δεν θα στοιχηµάτιζα για το αντίθετο.

Η είσοδος στο ΝΑΤΟ δείχνει αναπόδραστη. Αλλά περιµένω, εάν η τακτική Ζάεφ συνεχιστεί, να αρχίσουν να πέφτουν σφαλιάρες εκ µέρους µας, θεωρητικά µιλώντας. Και µέσα στο ΝΑΤΟ, όταν οι λογαριασµοί µε τον υπερατλαντικό παράγοντα λάβουν ένα τέλος, η Ελλάδα µπορεί να αποκτήσει εταίρο καταγγελίας παρασπονδιών στη Βουλγαρία και εν µέτρω στην Αλβανία. Αυτό δεν είναι δύσκολο, αν λογαριάσουµε πως η Βόρεια Μακεδονία θα ασκήσει νεοεθνικισµό, τον µεγαλύτερο ίσως των Βαλκανίων.

Την είσοδο στην ΕΕ ούτως ή άλλως τη θεωρώ ζήτηµα µιας επόµενης γενιάς. Περιµένω στο άµεσο µέλλον να ατονήσουν οι επιτροπές και τα διαβούλια, ώστε επιτέλους να αποκαταστήσουµε την ευταξία στο εσωτερικό µέτωπο, καθώς το οµόδοξο, τα εµπόρια και αρκετές κοινές παραδόσεις θα γείρουν τη ζυγαριά προς µια πιο ευχάριστη και ήπια κατάσταση