Το µικρόβιο της σκαλωµαρίας

Η γενική εισαγγελέας του Βερολίνου πρότεινε να καταργηθεί το πρόστιµο των 60 ευρώ σε όσους δεν εκδίδουν εισιτήριο στα λεωφορεία και τα τρένα. «Αλλά τότε ποιος θα πληρώνει;» ρώτησαν οι εταιρείες. «∆εν είναι δυνατόν να θεωρούµε αδίκηµα το να µην µπορεί κάποιος να πληρώσει εισιτήριο» ανταπάντησε η εισαγγελέας. «Αλλωστε το 97% των επιβατών πληρώνει κανονικά».

Ετσι, κατά κάποιον τρόπο, παίρνουµε την εκδίκησή µας. Οι Γερµανοί µάς έβαλαν να πληρώνουµε κι εµείς τους µάθαµε το αντάρτικο τζάµπα. Λέµε για το αντάρτικο, διότι το θεσµικό τζάµπα ισχύει: Οι άνεργοι µετακινούνται νοµίµως δωρεάν. Στην πραγµατικότητα, δεν εκδικούµαστε απλώς, αλλά είµαστε και πιο µπροστά από τους Γερµανούς. ∆ιότι αφού λόγω ελάττωσης των εισιτηρίων οι οργανισµοί µας έχασαν έσοδα, αφού λόγω µειώσεων των εσόδων τα οχήµατά µας µειώθηκαν, αφού λόγω µειώσεως των οχηµάτων τα δροµολόγιά µας αραίωσαν, εφαρµόσαµε το ηλεκτρονικό εισιτήριο και οι ανταρτοτζαµπατζήδες περιορίστηκαν.

Εξάλλου, εµείς -εκτός από τον Παρθενώνα και τον Περικλή- διαθέτουµε αρχαία ιστορία και στον τοµέα της λαθρεπιβίβασης. Στα παλιά τραµ υπήρχε εισπράκτορας, οπότε ήταν αδύνατον να µην πληρώσεις εισιτήριο. Οµως υπήρχε τρόπος να ταξιδέψεις δωρεάν: η σκαλωµαρία. ∆ηλαδή, να σκαλώσεις πίσω από το τελευταίο βαγόνι ή, αν ήσουν σπεσιαλίστας, να σκαρφαλώσεις ανάµεσα σε δύο βαγόνια. Σκάλωναν παιδιά και έφηβοι, σε µια Ελλάδα που οι µισοί κάτοικοι ήταν παιδιά και έφηβοι χωρίς εισόδηµα. Και επειδή το εισιτήριο ήταν σχετικά ακριβό, η σκαλωµαρία βασίλευε.

Απαιτούσε σβελτάδα αλλά και τεχνική (ιδίως πώς να πηδήσεις από το κινούµενο όχηµα). Τραµβαγέρηδες και αστυνοµικοί κυνηγούσαν τους σκαλαµαρτζήδες όχι τόσο γιατί η τροχιοδροµική εταιρεία έχανε έσοδα (έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχαν λεφτά για εισιτήριο), όσο διότι ελλόχευε ο κίνδυνος ατυχήµατος. Κι όταν κόντευαν να πιαστούν, οι σκαλαµαρτζήδες αποσυνέδεαν τον µακαρά, ώστε να ακινητοποιηθεί το τραµ και ο τραµβαγέρης να κατέβει βλαστηµώντας να τον τοποθετήσει στη θέση του, όπως συµβαίνει καθηµερινώς και σήµερα στα τρόλεϊ, χωρίς σκαλωµαρία.

Το παρόν δεν έχει καµία σχέση µε την επίσκεψη της κυρίας Μέρκελ. ∆ύσκολα τη φαντάζοµαι σκαλωµένη πίσω από ένα κατάµεστο αθηναϊκό λεωφορείο. Περισσότερο τη βλέπω στη θέση του οδηγού. Το λεωφορείο να πηγαίνει, κι όλοι εµείς να είµαστε θεσµικοί λαθρεπιβάτες