Ενα σκάνδαλο, µία δικογραφία

Η δικογραφία για το σκάνδαλο της Novartis έχει πληγεί ανεπανόρθωτα µετά τις τελευταίες εξελίξεις – και πέρα από τις όποιες πολιτικές σκοπιµότητες µπορεί να έχει το κάθε κόµµα, αυτό πλήττει κυρίως τη σχέση αξιοπιστίας που πρέπει να έχει η ελληνική κοινωνία µε τη ∆ικαιοσύνη.

Προφανώς όλα αυτά δεν έχουν -και δεν θα µπορούσαν να έχουν- την παραµικρή σχέση µε τους ισχυρισµούς του πρώην προστατευόµενου µάρτυρα, ο οποίος, από τη στιγµή που βρέθηκε κατηγορούµενος, έχει κάθε δικαίωµα να υπερασπιστεί τον εαυτό του µε τη «γραµµή» που ο ίδιος θα επιλέξει.

Η ουσία του προβλήµατος έγκειται στο γεγονός ότι έχει πληγεί ο ίδιος ο θεσµός του προστατευόµενου µάρτυρα, που έχει χρησιµοποιηθεί µε επιτυχία στο εξωτερικό και έχει δώσει απτά αποτελέσµατα στις δικαστικές αίθουσες.

Όταν ένας προστατευόµενος µάρτυρας καταλήγει κατηγορούµενος, πολλά µπορεί να έχουν συµβεί. Ωστόσο το αποτέλεσµα είναι το ίδιο – την ευθύνη την έχει η δικαστική εξουσία, που όφειλε να έχει ελέγξει τους ισχυρισµούς του πριν του δώσει το προνόµιο της προστασίας.

Σε κάθε περίπτωση οι πάντες οφείλουν να έχουν εµπιστοσύνη στην ελληνική ∆ικαιοσύνη, που είναι και η µόνη αρµόδια να ελέγξει την αθωότητα ή την ενοχή του καθενός. Και είναι δεδοµένο ότι η χώρα µας έχει κατακτήσει ένα τέτοιο επίπεδο δηµοκρατίας που ουδείς κινδυνεύει να καταδικαστεί χωρίς στοιχεία.

Ωστόσο, είναι φανερό ότι στη συγκεκριµένη περίπτωση τείνει να κυριαρχήσει η πολιτική αντιπαράθεση, κάτι που συσκοτίζει το κύριο θέµα, το οποίο είναι η αναζήτηση ποινικών ευθυνών σε πολιτικά στελέχη.

Μάλιστα θα πρέπει να σηµειωθεί ότι οι πολιτικοί που έχουν εµπλακεί δεν έχουν κανένα συµφέρον από το ξεστράτισµα της υπόθεσης, εφόσον δεν έχουν συµµετοχή σε παρανοµίες: ακόµα και τη λάσπη µόνον η ∆ικαιοσύνη µπορεί να την ξεπλύνει