Πώς ξαφνικά όλη η Ελλάδα έσκυψε πάνω από τον χτυπημένο σταθμάρχη του Μετρό

Κι αν τα αγρίμια επιτίθενται προς άγραν τροφής, οι ανώτεροι πνευματικά των θηρίων άνθρωποι, χτυπούν μέχρι θανάτου άλλους ανθρώπους πολλές φορές αντεκδικούμενοι ή απλά προς τέρψη… Η οργή που υπερχειλίζει, δεν περιορίζεται  ούτε με νουθεσίες, ούτε και με «εμβόλια σοφρωνισμού». Η οργή, διδάσκεται να συγκρατείται κυρίως υπό της οικογενειακής σκέπης. Τρομάζεις και θλίβεσαι με όσα παρακολουθείς. Δυο ανήλικοι με όσα αποθέματα μένους διέθεταν στο θυμικό τους, ξυλοκόπησαν ανηλεώς τον σταθμάρχη του μετρό στην Ομόνοια που, αρχικά, τους επισήμανε ότι δεν φορούσαν μάσκα.

Και πίσω από την όλη δυσάρεστη ιστορία, μια διαπίστωση: Πολλοί πολίτες, πλέον έχουν επωμιστεί αυτόκλητα το ρόλο του ερευνητή, που καταγράφει το παραμικρό στιγμιότυπο που κεντρίζει την προσοχή και το καταθέτουν, με αποτέλεσμα να εγείρουν την κοινή γνώμη από την βολική πολυθρόνα της και - κυρίως - να ευαισθητοποιούνται οι Αρχές. Είναι πλέον απόλυτα παραδεκτό: αν δεν υπήρχε ο «ψύχραιμος παρατηρητής», που κατέγραψε με το κινητό του τηλέφωνο την απεχθή δολοφονική επίθεση στον άτυχο σταθμάρχη, ίσως ποτέ να μην μαθαίναμε το γεγονός, ίσως ακόμη ακόμη να στριμωχνόταν η υπόθεση στους φακέλους με την ένδειξη «προς διερεύνηση» σε κάποιο σκονισμένο φωριαμό.

Κάτι ανάλογο θα είχε συμβεί στις… υπερδημοκρατικές ΗΠΑ αν κάποιος δεν κατέγραφε στο κινητό του τηλέφωνο τις τελευταίες λέξεις ενός μαύρου άνδρα: «I can’t breathe» και δεν δημοσιοποιούσε την εικόνα του οργάνου της τάξης να γονατίζει στο λαιμό του άτυχου πολίτη! Ουδείς θα το μάθαινε ίσως και το κίνημα Black Lives Matter που παρέσυρε (κι αυτό) τον Ντόναλντ Τραμπ στην έξοδο από τον Λευκό Οίκο, δεν θα αναζωπυρωνόταν.

Και γυρίστε λίγα χρόνια τη μνήμη πίσω και φέρτε στο νου τις θλιβερές εικόνες του ξυλοδαρμού μέχρι θανάτου, του Ζακ Κωστόπουλου. Η καταγραφή του γεγονότος, έδωσε άλλη διάσταση στην υπόθεση. Πάντα υπήρχαν οι από μηχανής ήρωες – ερευνητές που επενέβαιναν και άλλαζαν τα δεδομένα, γιατί όχι και την Ιστορία: Θυμηθείτε την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και το ρόλο του «τίγρη» Μανώλη Χατζηαποστόλου στο να συλληφθούν οι δράστες.

Ευτυχείς και - γιατί όχι - κατά κάποιον τρόπο ασφαλείς τελικά, που ζούμε στις μέρες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των εξοπλισμών με κινητά τηλέφωνα, που διαθέτουν κάμερες υψηλής ανάλυσης. Τίποτα δεν μένει στο σκοτάδι, ή σχεδόν τίποτα!

Και η βία της εξουσίας κάποια στιγμή βγαίνει όπως τα περιττώματα στην επιφάνεια και η παραβατικότητα πολιτών αποκαλύπτεται, αρκεί να υπάρξει ο ψύχραιμος που θα καταγράψει στη μνήμη του τηλεφώνου του το γεγονός. Δεν υπάρχει στιγμή της ζωής χωρίς καθήκον. Κι όπως είπε κάποτε ο Μίκης Θεοδωράκης «Δεν είμαι ήρωας. Οι ήρωες πεθαίνουν νέοι. Είμαι ένας πολίτης που κάνει το καθήκον του». Κι όσο υπάρχουν πολίτες που κάνουν το καθήκον τους και «αιχμαλωτίζουν» στιγμές όπως εκείνες στην αποβάθρα του Μετρό, κάτι μπορεί να αλλάξει στην κοινωνία.