Ο αγώνας της δικής μας εποχής

Τον τελευταίο χρόνο τη ζωή μας τη χαρακτηρίζουν δύο λέξεις, η θυσία και η αλλαγή. Για να διαφυλάξουμε την υγεία μας και την υγεία των συνανθρώπων μας κάναμε πολλές θυσίες και αλλάξαμε πολλά. Ο καθένας ατομικά αλλά και ολόκληρη η κοινωνία. Η ζωή μας άλλαξε αλλά δεν σταμάτησε. Κι αυτό οφείλεται στην προσήλωση του καθενός και της καθεμίας από μας στη νέα πραγματικότητα.

Υπάρχουν όμως εκείνοι οι λίγοι που, μέσα στα στενά τους μυαλά, η ιδεοληψία είναι ανώτερη από την δημόσια υγεία. Ένα παράνομο συλλαλητήριο - υγειονομική βόμβα δημιουργήθηκε από δεκανίκια της αντιπολίτευσης για να διαδηλώσουν απέναντι σε ένα νομοσχέδιο το οποίο έπρεπε να αποτελεί μέρος της εθνικής έννομης τάξης εδώ και πολλά χρόνια.

Κόντρα σε κάθε λογική, μια ισχνή μειοψηφία φοιτητών και μια πλειάδα επαγγελματιών διαδηλωτών παριστάνει ότι εκπροσωπεί το σύνολο της φοιτητικής κοινότητας, η οποία όμως συντριπτικά επιθυμεί την απελευθέρωση των πανεπιστημίων από τα δεσμά της ανομίας. Είναι γεγονός πως ούτε ένας στους πέντε φοιτητικούς συλλόγους δεν έλαβε απόφαση για κινητοποιήσεις και συλλαλητήρια – αφού η πλειοψηφία των φοιτητών ζητούσε από χρόνια αυτές τις αλλαγές στην Παιδεία. Ξεπερασμένοι από την πραγματικότητα και την εξέλιξη έπαιξαν» το μοναδικό τους χαρτί, υπονομεύοντας την προσπάθεια κάθε Έλληνα πολίτη για να ικανοποιήσουν τα μικροκομματικά συμφέροντα των καθοδηγητών τους.

Έδωσαν για μια ακόμα μέρα τον ψευδο-αγώνα τους για να κρατήσουν τα πανεπιστήμια δέσμια στις παράνομες και αντιδημοκρατικές πρακτικές τους στο όνομα της διαστρεβλωμένης έννοιας του ασύλου που υπηρετούν, καταρρακώνοντας την υγεία και την ελευθερία όλων των υπολοίπων. Το Πανεπιστήμιο ευτυχώς για όλους μας επιστρέφει εκεί που ανήκει: στους φοιτητές και τους καθηγητές, στην παιδεία, την έρευνα, την πρόοδο, την επιστήμη, την εξέλιξη.

Οι άναρθρες κραυγές και τα ξύλινα συνθήματα και τον σκηνοθετημένο «πολεμικό» βηματισμό που δήθεν ανοίγει το δρόμο της επανάστασης (αλλά στην πραγματικότητα παραπέμπει σε ολοκληρωτικά καθεστώτα) δεν αφορούν κανέναν. Οι αγώνες που μας αφορούν τώρα πια δίνονται στα νοσοκομεία και στις ΜΕΘ – που εξ’ αιτίας της ανεύθυνης στάσης λίγων μπορεί να φτάσουν πάλι στα όρια των αντοχών τους. Δίνονται στα εργαστήρια και στα κέντρα εμβολιασμού. Αυτός είναι ο αγώνας της δικής μας εποχής, που πρέπει όλοι μαζί να στηρίξουμε: ο αγώνας της δημοκρατίας, της παιδείας, της υγείας.