Η αναβίωση του Κράτους

Ίσως ένα από τα καλά της συγκυρίας είναι η ανάδειξη της σημασίας του κράτους.  Οι τελευταίες δεκαετίες –τουλάχιστον, όσον αφορά τη Δύση- χαρακτηρίζονται από την επιμονή σημαντικής μερίδας πολιτών για «περιορισμό» του κράτους.

Όντως, όσον αφορά τη χώρα μας, η επιμονή σχετιζόταν με το μέχρι πρότινος χαμηλό επίπεδο υπηρεσιών που απολάμβανε ο ‘Έλληνας πολίτης: ημιμαθείς κρατικοί υπάλληλοι, αδιαφορία, ταλαιπωρία κ.ο.κ. Η εμπιστοσύνη προς το κράτος είχε αγγίξει το ναδίρ. Η νεότερη γενιά κρατικών υπαλλήλων σε συνδυασμό με την εισβολή της τεχνολογίας, αποτελούν τις καλύτερες εγγυήσεις για την ορθή και παραγωγική λειτουργία του κράτους.

Είναι προφανές πως για σημαντικό χρονικό διάστημα μετά την εξάλειψη της πανδημίας, το κράτος θα πρωτοστατεί στην ανοικοδόμηση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η ανάρρωση της χώρας μας, θα απαιτήσει έντονη και μακροχρόνια κρατική παρέμβαση, με την παρουσία ενός μόνιμου μηχανισμού προστασίας της αξιοπρέπειας των πληγέντων συμπολιτών μας.

Αξίζει να θυμηθούμε τις πλείστες φορές στη σύγχρονη Ιστορία, όπου το κράτος ανέλαβε αποκλειστικά την αναγέννηση της κοινωνικό-οικονομικής ζωής, ανεξαρτήτως πολιτεύματος.  Από τον έντονο κρατικό παρεμβατισμό του New Deal στις ΗΠΑ ώστε να αναβιώσει η κατεστραμμένη λόγω του Κράχ του 1929, οικονομία και να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή, μέχρι και του σοσιαλιστικής χροιάς κράτους πρόνοιας στη Βρετανία μεταξύ 1945 και 1953.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν, η ρητορική των απανταχού κομμάτων που επεδίωκαν «περιορισμό» του κράτους, θα σιγήσει για λίγο. Ή για πολύ;