Πιάσ’ το αλλιώς...

Ο,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει µε πόνο» λέει το γνωστό τραγουδάκι. Εχω όµως την εντύπωση ότι στην πολυσυζητηµένη κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ισχύει πιο πολύ το ρητό «στερνή µου γνώση να σ’ είχα πρώτα».

Η κυβερνητική συνεργασία των δύο κοµµάτων, που ξεκίνησε βιαστικά πλην όµως προαποφασισµένα το 2015, έδειχνε να πατάει πάνω σε οµολογηµένες κοινές συντεταγµένες και σε ένα σηµαντικό προγραµµατικό βάθος.

Πολλοί όµως γνώριζαν ότι τα πράγµατα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Η πρεµούρα για τη διαµόρφωση χωρίς πραγµατικούς, προγραµµατικούς, πολιτικούς όρους µιας πλειοψηφίας χωρίς τη διερεύνηση ευρύτερων προοδευτικών δυνατοτήτων στένεψε τα όρια των προσπαθειών και δυστυχώς, όπως απέδειξε η συνέχεια των πραγµάτων, προκάλεσε ιδεολογικά ρήγµατα και αµφισβητήσεις στο εσωτερικό της κυβέρνησης.

Το ξέρουν όλοι ότι ούτε οι ρυθµίσεις του µνηµονίου ούτε η επιχείρηση εξόδου από αυτό είχαν µονοσήµαντα χαρακτηριστικά, που µάλιστα ταυτίζονταν µε ένα κόµµα που προερχόταν από τον χώρο της ∆εξιάς. Ούτε όµως ανύπαρκτες στη Βουλή ήταν οι δυνάµεις και τα πρόσωπα από όλο το πολιτικό φάσµα που θα µπορούσαν να συνεργαστούν και να συµβάλουν στο χτύπηµα της σαραντάχρονης διαφθοράς.

Οι στρατηγικές επιλογές για τη χώρα δεν είναι έξω από τα όρια της ιδεολογίας και των βασικών αρχών των κοµµάτων, αυτό το λάθος έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό πληρώνει τώρα µε τη βαθιά αµφισβήτησή του από τους ΑΝΕΛ.Βλέπετε, εκείνοι που σήµερα ζητούν µια νέα πλειοψηφία ενώ επί τέσσερα χρόνια «βολεύτηκαν» στην αγαστή συνεργασία µε τους ΑΝΕΛ µάλλον δεν αντιλήφθηκαν ότι δεν είναι διαφορετική η πορεία εξόδου από την ίδια την έξοδο.

Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η ωρίµανση του ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικού φορέα που θέλει να πρωταγωνιστήσει στη διαµόρφωση µεγάλων, σύγχρονων, προοδευτικών πλειοψηφιών.

«Της άλλης πρότασης για την Ευρώπη», όπως συνηθίζει να λέει.

Η σύγκρουση µε τους ΑΝΕΛ, αν έχει ειλικρινή ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά πέραν των τρεχόντων ζητηµάτων γύρω από τη Συµφωνία των Πρεσπών και την κυβερνητική πλειοψηφία για το επόµενο το πολύ οκτάµηνο  δίνουν µια θαυµάσια ευκαιρία να τεθεί επί πραγµατικού τάπητος η ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Μακριά από επίπλαστες συµπτώσεις, διερευνήσεις προσωπικού βολέµατος και τακτοποίηση και εντέλει επανάληψη των όσων έχουµε ζήσει εδώ και σαράντα πέντε χρόνια.