Καλύτερα να κάνει πίσω η Πολιτεία παρά να ηρωοποιήσει τον Κουφοντίνα

Η απέχθεια μου για την 17 Νοέμβρη, τους « θεωρητικούς» της και τα πιστόλια της είναι σταθερή και αναλλοίωτη χρόνια τώρα. Ακόμα και όταν μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έβλεπε με συμπάθεια την εκτέλεση του βασανιστή Μάλλιου, από τα χέρια του οποίου είχα (καλο) περάσει.

Η εξέλιξη και ο εκφυλισμός της τρομοκρατικής Οργάνωσης δικαίωσε την στάση όσων αρνηθήκαμε να επιβραβεύσουμε αυτόκλητους τιμωρούς, που περιφρονούσαν όχι μόνο την ανθρώπινη ζωή αλλά και το κράτος δικαίου και  την ίδια την δημοκρατία. Η δημοκρατία μας απάντησε στην τρομοκρατία με τον νόμο. Και δεν πρόκειται, όποια και αν είναι η εξέλιξη να μιλήσω για κράτος δολοφόνο, κράτος εκδικητή και άλλα που ακούω.

Όπως πολιτικά έκρινα στην περίπτωση Μάλλιου, πολιτικά τοποθετούμαι και στην περίπτωση Κουφοντίνα. Η Δημοκρατία μας δεν έχει την πολιτική πολυτέλεια να μετρήσει ένα νεκρό. Ο κίνδυνος να αναζωπυρωθεί δια της ηρωοποίησης μια υπόθεση καταδικασμένη και απαξιωμένη πλέον στην συνείδηση του λαού είναι υπαρκτός. Ξέρω το αντεπιχείρημα : η Δημοκρατία δεν εκβιάζεται, το κράτος δικαίου δεν υποχωρεί. Υπάρχει αντίλογος: η Δημοκρατία όταν είναι ισχυρή - και είναι - δεν υπάρχει λόγος να είναι και  άκαμπτη . Μπορεί να κάνει και υποχωρήσεις αν εκτιμήσει ότι αυτό επιβάλλει το ίδιο το συμφέρον της. Καλύτερα ο Κουφοντίνας στον Κορυδαλλό και στην λήθη παρά στα εικονοστάσια κάποιων.