Ποτάµια και... φράγµατα

Γυρίζει πίσω το Ποτάµι; Μπορεί η στήριξη της Συµφωνίας των Πρεσπών να βγάλει το κόµµα του Σταύρου Θεοδωράκη από την τροχιά της φθοράς ή θα επιτείνει τη µείωση της επιρροής του; Στη δηµόσια συζήτηση η άποψη που κυριαρχεί είναι ότι «ο Σταύρος έχασε το τρένο της Νέας ∆ηµοκρατίας, αλλά έσωσε την ψυχή του».

Οσοι το υποστηρίζουν παραπέµπουν στις απειλητικές δηλώσεις παραγόντων της αξιωµατικής αντιπολίτευσης οι οποίοι, στο άκουσµα της είδησης ότι το Ποτάµι λέει «ναι» στη συµφωνία, σήκωσαν «φράγµατα» στον Θεοδωράκη και σε όσους συµφωνούν µαζί του, υπογραµµίζοντας την απόσταση που πλέον τους χωρίζει από τον χώρο της Ν∆.

Την ίδια ώρα, κοινή είναι η αίσθηση ότι η απόφαση να στηριχτεί η Συµφωνία των Πρεσπών ήταν µονόδροµος για ένα κόµµα όπως το Ποτάµι, που οικοδοµήθηκε µε υλικά τον εξευρωπαϊσµό της χώρας και την αντίθεση στον εθνικισµό.

Αν ο Σταύρος άκουγε τον Αδωνι Γεωργιάδη, τον Γιώργο Κύρτσο και τον Νικήτα Κακλαµάνη, που του κουνούν δηµόσια το δάχτυλο, υποστηρίζοντας ότι η απόφασή του αποτελεί δώρο στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα κέρδιζε τα χειροκροτήµατα της Νέας ∆ηµοκρατίας, αλλά θα έχανε το κόµµα και την ταυτότητά του.

Ποιον λόγο ύπαρξης θα είχε το Ποτάµι αν σε µια κρίσιµη πολιτική αντιπαράθεση, όπως είναι αυτή που εξελίσσεται για το «Μακεδονικό», εγκατέλειπε τη γραµµή της συνεννόησης και της άρσης όσων χωρίζουν επί 25 χρόνια την Αθήνα από τα Σκόπια; Θα ήταν σαν ο Θεοδωράκης και οι συνεργάτες του να καταψήφιζαν το σύµφωνο συµβίωσης, να διαφωνούσαν µε την αναδοχή παιδιών από οµόφυλα ζευγάρια, να στήριζαν τον εναγκαλισµό Πολιτείας - Εκκλησίας.

Προφανώς, η επόµενη µέρα δεν θα είναι περίπατος για το Ποτάµι, όπως δεν είναι για κανένα κόµµα του ενδιάµεσου χώρου. Στις συνθήκες που διαµορφώνουν η όξυνση της πόλωσης και η ενίσχυση του διπολισµού, ο Σταύρος και όσοι εξακολουθούν να υποστηρίζουν την ανάγκη ύπαρξης ενός κόµµατος που εκφράζει το µεταρρυθµιστικό κέντρο θα προσπαθήσουν να αποφύγουν τη Σκύλλα χωρίς να τους καταπιεί η Χάρυβδη του διπολισµού.

Δεν είναι εύκολο. Αν, µάλιστα, επιβεβαιωθούν οι δηµοσκοπικές τάσεις, το Ποτάµι κινδυνεύει να βρεθεί εκτός Βουλής και να διεκδικεί την είσοδό του στο Ευρωκοινοβούλιο, συνεχίζοντας την παράδοση των κοµµάτων που αρκετοί αγάπησαν, αλλά λίγοι παντρεύτηκαν. Και έτσι όµως να εξελιχθούν τα πράγµατα, ο Θεοδωράκης και όσοι συµφωνούν µαζί του θα συνεχίσουν να διεκδικούν τον ρόλο µιας κεντρώας δύναµης που βάζει στο τραπέζι την ανάγκη αναζήτησης συναινετικών λύσεων, άρα µιας δύναµης που υπό προϋποθέσεις µπορεί να έχει ρόλο στη µετεκλογική πολιτική αγορά, βρίσκεται δεν βρίσκεται εντός Κοινοβουλίου.

Ο άλλος δρόµος είναι αυτός της µετατροπής του Ποταµιού σε παράρτηµα της Νέας ∆ηµοκρατίας, όπως υποδεικνύει µερίδα στελεχών του. Είναι κι αυτό πιθανά µια λύση – µόνο που τα ποτάµια όταν εκτρέπονται και αλλάζει η ροή τους, συνήθως «στεγνώνουν» και ξεραίνονται.