Οταν ανακαλύπτεις τον Τροχό

Πραξικόπηµα έπαθαν, σφίγγουν τα λουριά, επινοούν ως µέγιστο εχθρό τη Λωζάνη, παραβιάζουν τη Συνθήκη της, πλάθουν νοσταλγία για τη «γαλάζια θάλασσα», δουλεύουν τους Αµερικανούς, αισθάνονται νέες συµµαχίες που τους απειλούν, το Αιγαίο έχει γίνει θέατρο διαχρονικών αεροµαχιών, εξοπλίζονται, ο κατάλογος τραβάει σε µάκρος. Αλλά µε πόνεσε και µε παραπόνεσε η τελευταία ντρίµπλα του Ερντογάν να βάλει πόστα σε δηµάρχους της χώρας του, επειδή φέρονται φιλικά στους Ελληνες. Επειδή τον θεωρώ άτοµο υπό πειθαναγκαστική παράκρουση, φαίνεται πως άγγιξε την πολιτική που έχει στόχο τη διάπλαση ενός νέου ήθους.

Πολεµήσαµε µε τους Τούρκους επί αιώνες. Και µετά την Κύπρο χάθηκαν και χάνονται ζωές και κηροζίνη συνεχώς, και δεν τους βγαίνει. Τι αποµένει; Να διαρρήξει τις νησίδες συµπάθειας που διαθέτουν οι δύο λαοί, παρά το αίµα που τους χωρίζει. Παράλληλα, ανθούν η αγορά ακινήτων, οι αµοιβαίως κινούµενοι τουρίστες, η βιοµηχανία των σίριαλ και των ριάλιτι που παρακολουθούµε, αλλά και η αµοιβαία νοσταλγία «χαµένων πατρίδων» που µας δαγκώνει.

Για να αρθεί αυτή η αίσθηση, που οδηγεί σε διάθεση για ειρήνη, δεν αρκεί να αλληλοκαταγγέλονται οι στρατιωτικοί και να δηλώνουν έντονα πως όποιος τολµήσει να θίξει τα όσια, τον περιµένει όλεθρος. Σχετικά µε άλλες διαµάχες που έχουµε µε άλλες κυβερνήσεις, η Τουρκία είναι η πιο αναµενόµενη στα πάντα. Αλλά αυτό που καταχρηστικώς αµφότεροι αποκαλούµε «φιλία µεταξύ των δύο λαών», καλά κρατεί. Τώρα ο «σουλτάνος» κατάλαβε πως επείγει να αποθαρρύνει εκδηλώσεις συµπάθειας και φιλικών αισθηµάτων, αµοιβαίων πάντοτε. Και αυτό είναι φοβερά δύσκολο κατά τη γνώµη µου. Δεκάδες φορές έχω επισκεφθεί τους γείτονες και σχεδόν ποτέ για τουρισµό. Εµαθα να ξεχωρίζω τη συµπάθεια από την υποκρισία. Πολλά µας χωρίζουν. Σίγουρα. Αλλά αυτή η σύνδεση νοµίζω πως θα αντέξει.

Προσδοκώ αποτυχία αυτής της παράνοιας και την αποδίδω σε τρανταχτή (και δίκαιη) ανασφάλεια που υποσκάπτει το ηθικό της ηγεσίας τους