Ο Μητσοτάκης σαν να μην κυβερνά κι ο Τσίπρας σαν να μην κυβέρνησε

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν χρημάτισε ποτέ του πρωθυπουργός; Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν χτυπούσαν οι άνδρες των δυνάμεων της αστυνομίας ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΡΑΣΗ κλπ. μέχρι και συνταξιούχους, ή θυμάμαι λάθος; Οι κλούβες που ύψωναν προστατευτικό τείχος ένα γύρω στο Μέγαρο Μαξίμου με άρχοντα τον Τσίπρα δεν ήταν; Ξέχασαν τις συλλήψεις, τα δακρυγόνα, τις επιθέσεις στο Ειρηνοδικείο, όταν πολίτες υπερασπίζονταν την «πρώτη κατοικία» τους; Το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου επί ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε, ή κι αυτό το θυμάμαι λάθος; Και τότε αστυνομική βία και τότε «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» και από κοντά να χτυπούν κι οι «νοικοκυραίοι».

Κάποτε, ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ο Ελ Γκρέκο, ζωγράφισε έναν πίνακα που ονομάστηκε «El Espolio: O διαμερισμός των ιματίων του Χριστού»... Ο Έλληνας ζωγράφος έδωσε στα ιμάτια του Χριστού χρώμα έντονο ερυθρό, θέλοντας να τονίσει το χρώμα της εξουσίας. Στο χρώμα το κόκκινο του πάθους επέλεξε να βυθίσει το πινέλο του ο Θεοτοκόπουλος για να καταδείξει το επικείμενο μαρτύριο του Θεανθρώπου και του απλού ανθρώπου κατ’ επέκταση από την εξουσία! Αυτό είναι το πνεύμα της ηγεσίας, είτε από τον (πρώτη φορά Αριστερά) ΣΥΡΙΖΑ εκπορευόμενη, είτε εκ του… πατρός ή του ιού (επάρατη) Δεξιά: Ίδια πάντα και παντού, με το χρώμα το κόκκινο, το άλικο του αίματος και με το ύφος της αλαζονείας και της οίησης στα μάτια.

Οι σύμβουλοι του κυρίου Τσίπρα, του ψιθύρισαν τώρα κάτι για Ζολά και «Κατηγορώ»; Όταν ο κύριος Τσίπρας ήταν η εξουσία, τότε από Ζολά μόνο «Όνειρο»; Και ο κύριος Μητσοτάκης; Ο πρωθυπουργός, την Κυριακή δεν βιάστηκε να βγάλει τη γραβάτα και να παρουσιαστεί - έμπλεος οργής - για να μιλήσει περί διχασμού και γι’ άλλα σοβαρά... Την Κυριακή είχε δαρεί δίχως έλεος ένας πολίτης, αλλά η εξουσία σιώπησε, όταν όμως γκρεμίστηκε ένας αστυνομικός από το «άλογό» του την Τρίτη, τότε η εξουσία έπρεπε να επέμβει. Κι ενώ ο κύριος Μητσοτάκης θα έπρεπε να κάνει και μια αναφορά σ’ εκείνον τον φουκαρά, που δέχτηκε τις βουρδουλιές στην Πλατεία, το άφησε στον κύριο Κυρανάκη για να το κάνει καλύτερα… Και φθάσαμε στη Βουλή, για να ακούσουμε τι; Τον κύριο Τσίπρα να μιλάει σαν να μην κυβέρνησε ποτέ και τον κύριο Μητσοτάκη σαν να μην κυβερνάει τώρα… Από τον Ζολά στον Ιονέσκο…

Και πάντα η εξουσία είχε επιλεκτική μνήμη· ένα πράγμα όμως δεν λησμονούσε ποτέ: να στηρίζει και να στηρίζεται στο «ιππικό» της. Πάντα αστυνομοκρατούμενη και πάντα δια ροπάλων. Γιατί γνωρίζουν καλά οι εκπρόσωποι της εκάστοτε κυβέρνησης ότι εύκολα μπορείς να πέσεις από το… θρόνο και να εκλιπαρείς έρποντας: «Το βασίλειό μου για ένα άλογο»… Έτσι προσέχουν για να έχουν όταν την έχουν (την εξουσία) κι όταν την χάσουν φωνάζουν μήπως και την αποκτήσουν πάλι… Κι όταν όλοι αυτοί, οι κρατούντες, από «τζάκια», αλλά κι από φτωχές καταγωγές συναντηθούν στο οστεοφυλάκιο της Ιστορίας, τότε θα σιωπούν μη μπορώντας να κάνουν διαφορετικά. Για την ώρα ας τους ακούμε κι ας κλείνουμε τ΄ αφτιά μας…