«Ο κ. Μητσοτάκης διχάζει την κοινωνία και επιτίθεται στους νέους»

Στην πολιτική όπως και στη ζωή πορεύεσαι με αρχές, αξίες, στόχους και προτεραιότητες. Ο φρονηματισμός των νέων, η αστυνομοκρατία, η καταστολή δικαιωμάτων, η απουσία ελέγχου και λογοδοσίας σε κάθε τομέα κυβερνητικής ευθύνης είναι στοιχεία παρακμής που χαρακτηρίζουν τις αυταρχικές κυβερνήσεις παντού στον κόσμο. Κι έχει δείξει η ιστορία ότι όσοι επιλέγουν να πολιτεύονται έτσι κατ’ αυτόν τον τρόπο στον 21ο αιώνα πορεύονται λάθος και δεν μακροημερεύουν. 

Αυτό που, όμως, έχει δείξει περισσότερο η ιστορία και θα πρέπει να μας κάνει να ανησυχούμε πραγματικά δεν είναι το αν θα μακροημερεύσει η Νέα Δημοκρατία, αλλά το ότι οι αντιλήψεις της περί ασφάλειας αποτελούν την πιο κλασική συνταγή ενός κοκτέιλ βίας και κοινωνικού διχασμού.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η νεόκοπη κυβέρνησή του είχαν στείλει εξαρχής το μήνυμα πως ήθελαν να κυβερνήσουν με το ψευδεπίγραφο δόγμα «νόμος και τάξη». Και δεν έκρυψαν ότι πρωταρχικός στόχος του δόγματος αυτού ήταν η στοχοποίηση των προκατόχων τους, αλλά και όλων εκείνων των κοινωνικών ομάδων και τάξεων που θα πρόβαλλαν σθεναρή αντίσταση στα κυβερνητικά σχέδια και δη των νέων.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη φάνηκε αποφασισμένη να περάσει όλο το αντιμεταρρυθμιστικό πακέτο της, με τη συνδρομή μηχανισμών καταστολής και τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη σε ρόλο μπαλαντέρ.

Σύντομα διαφάνηκε ότι δεν θα περιοριζόταν μόνο στην κατασυκοφάντηση των διαδηλώσεων και των συναθροίσεων αλλά θα επιδίωκε την ολική επαναφορά παιδονόμου σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής: από τους χώρους εργασίας μέχρι τις εργασίες του κοινοβουλίου και από τις εκπαιδευτικές αίθουσες μέχρι τις πλατείες. Με το ξέσπασμα της πανδημίας η κυβέρνηση ενδύθηκε τον μανδύα του προστάτη. Στην πορεία όλοι άρχισαν να βλέπουν πως φορούσε τη στολή του χωροφύλακα. 

Σήμερα η κοινωνία συνειδητοποιεί πως ο πρωθυπουργός που εμφανίστηκε ως νικητής της πανδημίας έχει χάσει παντελώς τον έλεγχο της κατάστασης. Η κοινωνία συνειδητοποιεί πως η κυβέρνηση που υποσχόταν δύο εκατομμύρια εμβολιασμούς τον μήνα, παράγει δύο σκάνδαλα την εβδομάδα. Και συνειδητοποιεί η κοινωνία πως αντί το περιβόητο επιτελικό κράτος να προετοιμάσει ένα αξιόπιστο σχέδιο σε κλίμα συνεννόησης, το μόνο που προετοιμάζει είναι διαγγέλματα, προκειμένου ο πρωθυπουργός να μοιράζει ευθύνες στους πολίτες και τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Τελικά, η κυβέρνηση που υποτίθεται ότι θα εργαζόταν για τη διασφάλιση της εθνικής ενότητας και της κοινωνικής συνοχής το μόνο για το οποίο φάνηκε να νοιάζεται είναι η διασφάλιση του δεξιού άκρου της παράταξής της. Για ποιο λόγο η ΕΛ.ΑΣ. μπήκε τα ξημερώματα στην Πρυτανεία του ΑΠΘ για να εκκενώσει την κατάληψη των φοιτητών που είχαν ανακοινώσει δημοσίως ότι θα έληγε το μεσημέρι; Με ποιο κριτήριο επιχειρεί να απαντήσει η κυβέρνηση σε δίκαια κοινωνικά αιτήματα, όπως το άνοιγμα των πανεπιστημίων και τη συνεισφορά των πανεπιστημίων στη μάχη κατά της πανδημίας; 

Η απάντηση φαίνεται να είναι πάντα μία. Το ξύλο που έριξαν αστυνομικοί σε πολίτες στο φιλήσυχο προάστιο της Νέας Σμύρνης δεν ήρθε ουρανοκατέβατο. Έχει πολιτικούς ηθικούς αυτουργούς. Οι πολίτες συνειδητοποιούν ότι το μόνο υπαρκτό και συμπαγές σχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη για την αντιμετώπιση των πολλαπλών και πολυσύνθετων προβλημάτων της χώρας είναι το ξύλο. Κυριακή μεσημέρι στη γειτονιά τους. Και πλέον οι πολίτες δεν ανέχονται το ξύλο ως απάντηση στα προβλήματά τους. Όπως δεν ανέχονται οι νέοι άνθρωποι το «ξύλο που βγήκε από τον παράδεισο». Δεν ανέχονται οι φοιτητές στο ΑΠΘ και όλα τα πανεπιστήμια της χώρας να τους διώχνουν από τις σχολές τους.

Οι πολίτες δίνουν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα υπέρ του αγαθού της υγείας, τηρώντας στη συντριπτική τους πλειοψηφία και συνεχώς τα αναγκαία περιοριστικά μέτρα. Παρασυρμένη από την αλαζονεία της, η κυβέρνηση κατάλαβε ότι οι πολίτες παραχώρησαν τη συναίνεσή τους για να τους αφαιρεί το δημοκρατικό κεκτημένο, τα κοινωνικά και εργασιακά τους δικαιώματα, συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα και μαζί μ’ αυτά την αξιοπρέπειά τους. Η κυβέρνηση είχε πολλές ευκαιρίες να πει «συγγνώμη, λάθος», αντ’ αυτού συνεχίζει να απειλεί τους πολίτες. Είναι προφανές ότι δεν θα μακροημερεύσει, το πρόβλημα είναι να σταματήσει να πάψει να διχάζει την κοινωνία και να επιτίθεται στους νέους.