Γαλλογερµανική αµηχανία

Αυτό είναι το µήνυµα της απόφασης των Μέρκελ - Μακρόν να δώσουν πανηγυρικό χαρακτήρα στις 22/1 στο Ααχεν στην υπογραφή της νέας διµερούς γαλλογερµανικής συνθήκης, που παρατείνει την ισχύ της Συνθήκης των Ηλυσίων που υπέγραψαν τον Ιανουάριο του 1963 οι Ντε Γκολ - Αντενάουερ.

Είναι αµφίβολο αν οι πανηγυρισµοί θα κατορθώσουν να εξισορροπήσουν έστω και σε επικοινωνιακό επίπεδο το «άδειασµα» της πρότασης Μακρόν για µεταρρύθµιση της Ευρωζώνης από τη Μέρκελ.

Αλλωστε το ίδιο είχε συµβεί και το 1963 όταν ο Αντενάουερ µετά την υπογραφή της συνθήκης αρνήθηκε να ακολουθήσει τον Ντε Γκολ στην πορεία χειραφέτησης της Γαλλίας από την ηγεµονία των ΗΠΑ.

Το µόνο ίσως ενδιαφέρον στοιχείο της νέας συνθήκης είναι η δέσµευση για την αναβάθµιση της Γερµανίας σε µόνιµο µέλος του Συµβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Ειναι φανερό ότι η Γαλλία ό,τι δεν µπορεί να αποσπάσει από το Βερολίνο ως προς την εµβάθυνση της Ευρωζώνης, θα το επιχειρήσει στην κοινή άµυνα και εξωτερική πολιτική.

Ποιος είναι ο κοινός παρονοµαστής συνοχής µιας Γερµανίας που είναι προσκολληµένη στο σηµερινό στάτους κβο και µιας Γαλλίας που πληρώνει υψηλό πολιτικό και κοινωνικό κόστος για την προσαρµογή της στο πλαίσιο του Συµφώνου Σταθερότητας; Πολύ απλά η επίγνωση ότι δεν διαθέτουν εναλλακτική ευρωπαϊκή στρατηγική και η συνειδητοποίηση ότι χωρίς µηχανισµούς διµερούς συνεργασίας η αποδόµηση της ήδη αποσαθρωµένης ευρωπαϊκής συνοχής θα επιταχυνθεί.

Για το Βερολίνο δεν είναι εναλλακτική λύση η συσπείρωση µε τους υπό την ηγεσία της Ολλανδίας οκτώ του Βορρά, όπως αντίστοιχα για το Παρίσι δεν είναι επαρκής λύση η προνοµιακή εµβάθυνση της συνεργασίας µε τις χώρες του Νότου της ΕΕ - Ευρωζώνης.

Επιπροσθέτως η Γαλλία φοβάται ότι αν έλθει σε ανοικτή αντιπαράθεση µε τη Γερµανία θα πληγεί η πιστοληπτική της αξιοπιστία στις αγορές και στους οίκους αξιολόγησης.