Το στοίχηµα της συνεγγύησης

Το γεγονός ότι τα παραπάνω συµφωνήθηκαν στην τετραµερή σύνοδο Πούτιν, Ερντογάν, Μακρόν και Μέρκελ στην Κωνσταντινούπολη το Σάββατο είναι από µόνο του µια µεγάλη επιτυχία του Κρεµλίνου. Η Μόσχα όχι µόνο διέσωσε το καθεστώς Ασαντ, αλλά του έδωσε τη στήριξη που του επέτρεψε να ελέγχει σχεδόν το σύνολο της χώρας, µε εξαίρεση τον θύλακα του Ιντλίµπ και την ελεγχόµενη από τους Κούρδους βορειοανατολική περιοχή της χώρας. Συνεπώς είναι σε θέση να επιβάλει στο καθεστώς της ∆αµασκού αλλά και στην Τεχεράνη και τη φιλοϊρανική συµµαχία τις παραχωρήσεις που θα απαιτήσουν κυρίως η Αγκυρα και το Παρίσι ως προαπαιτούµενα για µια συνολική ρύθµιση. Αν ο Πούτιν κερδίζει τον ρόλο του κυρίαρχου και επιδιαιτητή στη Συρία, τα κέρδη του Ερντογάν δεν είναι ευκαταφρόνητα: είναι η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που η Αγκυρα από µέρος του προβλήµατος προβάλλει, έστω και σε επίπεδο επικοινωνιακής διαχείρισης, ως µέρος της αναζήτησης κοινά αποδεκτής λύσης, µια εξέλιξη που σίγουρα θα βοηθήσει την τουρκική πλευρά στη δύσκολη διαπραγµάτευσή της µε την Ουάσιγκτον για το Κουρδικό. Ζητούµενο παραµένει πού θα ισορροπήσει τελικά ο Μακρόν, ο οποίος στις αρχές του χρόνου έδειξε να προσεγγίζει την πολιτική της Ουάσιγκτον στο Κουρδικό και στη συνέχεια συµµετείχε στα πυραυλικά πλήγµατα κατά του Ασαντ στο πλευρό των ΗΠΑ, χωρίς όµως να υπάρξουν περαιτέρω βήµατα. Σε κάθε περίπτωση η Γαλλία, πρώην αποικιακή δύναµη στη Συρία και στον Λίβανο την περίοδο 1918-41, θύµισε το αυξηµένο περιφερειακό ενδιαφέρον της. Τέλος, η Γερµανία, παρούσα στη διαχείριση µιας κρίσης εκτός Ευρώπης, είναι βέβαιον ότι θα ανταποδώσει την πρόσκλησή της σε διµερές επίπεδο απέναντι τόσο στον Πούτιν όσο και στον Ερντογάν.