Κλασικά... εικονογραφηµένα

Ζιντάν Η σωστή ώρα των σοφών: Σοφός όποιος αποκρυπτογραφεί τους οιωνούς και αποχωρεί εν µέσω δόξας και τιµών. Σοφός εκείνος που µε µία του απόφαση αχρηστεύει το σκληρό όπλο της λήθης, την αποτυχία! Ο Ζιντάν «διάβασε» το πεπρωµένο του, µελέτησε τα µελλούµενα της «Βασιλίσσης» και αντί να µείνει στο παλάτι ως γελωτοποιός πια, προτίµησε να αφήσει την αρµατωσιά του, τους τίτλους στη χρυσή προθήκη της Ρεάλ και να απολαύσει ήσυχος τις αναµνήσεις του από ένα ένδοξο παρελθόν. Ποιος δεν τον θυµήθηκε χθες (τουλάχιστον στη Μαδρίτη). Λίο Μέσι Τάνγκο για έναν: Είναι κρίµα που η χαιρέκακη µοίρα διασκεδάζει δίνοντας στον Αχιλλέα µια τρωτή φτέρνα και στον Μέσι ένα χτυπηµένο χέρι... Και οι Αχαιοί νίκησαν χωρίς τον «πρώτο» τους και οι «µπλαουγκράνα» θριάµβευσαν δίχως τον χαϊδεµένο τους. ∆εν έλειψε από κανέναν χθες. Ηταν άλλωστε εκεί, στις καρέκλες! Χαµογελαστός και τραυµατίας µε το χέρι δεµένο. Ηταν εκεί, αλλά µονάχα έβλεπε. Και η οµάδα του απέδειξε πως µπορεί και χωρίς τον Μεσί-α της. Αλλωστε, οι εξέδρες των γηπέδων είναι γεµάτες από αναντικατάστατους... Ο Κριστιάνο... ...δεν σταµάτησε στο Εµπολι: Ηταν το βιβλίο του Carlo Levi, που έγινε και ταινία από τον Φραντζέσκο Ρόσι: «Ο Χριστός σταµάτησε στο Εµπολι». «Το Εµπολι, λένε οι κάτοικοι της περιοχής, είναι το τελευταίο χωριό όπου ζουν χριστιανοί. Χριστιανός σηµαίνει άνθρωπος»... Ο Κριστιάνο, ο χριστιανός στα Ελληνικά, πέρασε στα γρήγορα από το Εµπολι µε ένα υπέροχο γκολ κι ένα αµφισβητούµενο πέναλτι κι έτρεξε να χωθεί στον καναπέ του για να δει Clasico. Για να δει πώς βαδίζει στον τραχύ δρόµο του ισπανικού ποδοσφαίρου µια θεοσεβούµενη οµάδα σαν τη Ρεάλ, χωρίς Κριστιάνο... Γιατί Κριστιάνο σηµαίνει και ποδόσφαιρο που ζηλεύει και ο Θεός! Προφάσεις αµαρτιών! Ο Αλκιβιάδης, υποστηρικτής της εκστρατείας των Αθηναίων στη Σικελία, δεν πρόλαβε να ηγηθεί του στρατού, που ο ίδιος είχε εµπνεύσει οι πολιτικοί του αντίπαλοι φρόντισαν να τον «οδηγήσουν» στην εξορία και η στρατιωτική επιχείρηση διεκπεραιώθηκε, µε καταστροφικές συνέπειες, από άλλον στρατηγό, τον Νικία. Οι ιστορίες επαναλαµβάνονται είτε έχουν να κάνουν µε πολέµους διά των όπλων είτε διά της µπάλας. Γιατί κακά τα ψέµατα: πόλεµος είναι και το ποδόσφαιρο! Οµάδα που έχει κατακτήσει «τα πάντα» δεν την αλλάζεις. Οµάδα που πατινάρει αρµονικά και χορευτικά, σαν την Καταρίνα Βιτ στον πάγο, δεν τη σπρώχνεις στα σχοινιά. Φροντίζεις να κρατήσεις τους παίκτες εκείνους που σε οδήγησαν στις επιτυχίες, εξασφαλίζεις συνέχεια και διασφαλίζεις συνέπεια προς τους οπαδούς. Διαφορετικά; Η οµάδα γλιστράει και πέφτει άγαρµπα στον σκληρό πάγο της πραγµατικότητας και χάνεται και συντρίβεται. Οι πρόεδροι, που ακολούθησαν τον εγωισµό και το «αλάθητό» τους, βρέθηκαν µπροστά σε µια εντελώς αντίθετη εικόνα από εκείνη που ζωγράφιζαν. Αρχισαν µε Τζοκόντα και κατέληξαν στις Δεσποινίδες της Αβινιόν... Και η Ρεάλ χωρίς Ζιντάν και Ρονάλντο δεν είναι η Ρεάλ που κάλπαζε και ο Ολυµπιακός χωρίς Μιλιβόγεβιτς, Ιντέγε, Ανσαριφάρντ δεν είναι ο Ολυµπιακός των κορυφών και η ΑΕΚ δίχως Λάζαρο, Αραούχο δεν είναι η περσινή... Συµπέρασµα; Τα λόγια τα µεγάλα και οι κουβέντες οι µάγκικες, οι πειραιώτικες, χειροκροτούνται µονάχα από τους αυλοκόλακες. Οι «άλλοι» ακούνε απλώς προφάσεις αµαρτιών και κουνάνε το κεφάλι µε τα χείλη σφιγµένα.