Και μη χειρότερα

Αραγε έχουν όλα τα κράτη το ίδιο επίπεδο διαβίωσης και παρέχουν τις ίδιες ευκαιρίες στους πολίτες τους; Η απάντηση είναι αρνητική. Αφού κάθε χώρα έχει διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης. Πώς ορίζεται όμως η ανεπτυγμένη και πώς η αναπτυσσόμενη χώρα; Υπάρχουν σίγουρα περισσότερα του ενός κριτήρια για να καταταγεί σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες. Συγκεκριμένα το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών, ο μέσος όρος ζωής τους και η ποιότητα της δημοκρατίας μπαίνουν στη «ζυγαριά» από ακαδημαϊκούς και ερευνητές.

Έτσι λοιπόν ο καθολικά αποδεκτός δείκτης είναι το κατά Κεφαλήν ΑΕΠ για την μέτρηση της κοινωνικής ευημερίας. Το μέσο εισόδημα μίας οικονομίας καθορίζει και πόσα αγαθά και υπηρεσίες μπορεί να απολαύσει ένας πολίτης. Οι περισσότεροι διεθνείς οργανισμοί θεωρούν μία χώρα ως ανεπτυγμένη, εάν διαθέτει κατά Κεφαλήν ΑΕΠ πάνω από $12.000. Άλλος σημαντικός δείκτης της κοινωνικής ευημερίας αποτελεί η μέση διάρκεια ζωής, η οποία τελικά εξαρτάται από το εισόδημα μίας οικονομίας. Στις χώρες δηλαδή με χαμηλό εισόδημα, το προσδόκιμο επιβίωσης είναι αισθητά χαμηλότερο σε σχέση με τις πλουσιότερες οικονομίες. Ίσως επειδή οι δαπάνες για την υγεία είναι σημαντικά υψηλότερες στις πλούσιες οικονομίες σε σχέση με τις φτωχές. Επιπλέον προστίθεται και η υψηλότερη παιδική θνησιμότητα στις φτωχές χώρες, η οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε χαμηλότερη αναμενόμενη διάρκεια ζωής.

Όμως έρχεται να προστεθεί και ως δείκτης της ανάπτυξης μίας χώρας το επίπεδο εκπαίδευσης των πολιτών της. Ήτοι ποιο είναι το ποσοστό αναλφαβητισμού ή το ποσοστό των ανθρώπων που έχουν ολοκληρώσει τις τριτοβάθμιες σπουδές τους; Ποιες είναι οι κρατικές δαπάνες ανά μαθητή/φοιτητή; Ποιος είναι ο αριθμός των καθηγητών ανά μαθητή/φοιτητή; Ο διαχωρισμός των χωρών σε ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες θεωρείται για πολλούς αυθαίρετος. Ωστόσο τα όρια που θεσπίστηκαν προκειμένου να μπορούμε να αξιολογήσουμε το επίπεδο διαβίωσης των ανθρώπων στον πλανήτη Γη είναι ικανά να καταγράψουν τις διαφορές στην καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων.

Δυστυχώς οι οικονομικές επιδόσεις της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, αλλά και οι ασκούμενες πολιτικές έχουν ως αποτέλεσμα να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τις ανεπτυγμένες χώρες. Οι θεσμοί υποβαθμίζονται και η οικονομική αποτελεσματικότητα κατακερματίζεται. Αυτά έφεραν την κρίση και η κρίση έφερε τα μνημόνια. Η φούσκα της «τεχνητής» ευημερίας που στηρίζονταν στα δανεικά και όχι στην προσωπική παραγωγικότητα και αποταμίευση έσκασε. Η Ελλάδα υποχωρεί διαρκώς στην κατάταξη μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών, όταν από τις χώρες της Ε.Ε. η Φινλανδία καταλαμβάνει την κορυφαία θέση και βόρειες χώρες όπως η Νορβηγία, η Δανία και η Σουηδία μαζί με την Ελβετία την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και τον Καναδά καταλαμβάνουν τις κορυφαίες θέσεις.

Και το χειρότερο είναι κάτι άλλο. Η Ελλάδα  εντάσσεται στην κατηγορία των χωρών με «σημαντική χειροτέρευση» για την τελευταία δεκαετία, μαζί με χώρες όπως η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία,  η Μοζαμβίκη και η Νότια Αφρική. Και μη χειρότερα, δηλαδή.