Εγγύτητα και απόσταση

Για την ελληνική ∆ικαιοσύνη θα µπορούσε να πει κανείς πολλά, όχι όµως ότι αποφασίζει µε το συναίσθηµα. Μέχρι χθες. Γιατί, όπως αποκάλυψε το «Εθνος» την Πέµπτη, η ελληνική ∆ικαιοσύνη έχει φτάσει στο σηµείο να δικάζει ακόµα και τον… εαυτό της όταν δείχνει συναισθηµατισµό. Ταυτόχρονα, δείχνει µια παράξενη κατανόηση σε φασίστες.

Ο λόγος για δύο υποθέσεις που, παρότι ανόµοιες, αποτελούν, κατά τη γνώµη µας, ένδειξη ότι η ∆ικαιοσύνη έχει «µπερδέψει» τελευταία τη συναισθηµατική εγγύτητα µε την απόσταση. Στην πρώτη υπόθεση, ο Αρειος Πάγος έκρινε υπερβολικά τα ποσά αποζηµίωσης που έχουν επιδικαστεί για την τραγωδία στην τράπεζα Marfin, όπου έχασαν τη ζωή τους τρεις άνθρωποι, µεταξύ των οποίων µια έγκυος.

Οι αρεοπαγίτες έκριναν ότι η απόφαση του Μονοµελούς Εφετείου για αποζηµιώσεις από 25.000 έως 350.000 ευρώ λόγω ψυχικής οδύνης στους συγγενείς των νεκρών και επιζώντες υπαλλήλους επιβαρύνει «υπέρµετρα τον εργοδότη» και πως τα ποσά που επιδικάσθηκαν «δεν είναι τα ευλόγως επιδικαζόµενα από τα δικαστήρια σε περιπτώσεις θανατώσεως προσώπου ή ελαφρού τραυµατισµού από αµέλεια, ακόµη και υπό εξαιρετικά οδυνηρές συνθήκες, αλλά κρίνονται συναισθηµατικώς διογκωµένα».

Ο οποίος εργοδότης, ας το θυµίσουµε, έχει αποδειχθεί στο δικαστήριο ότι δεν φρόντισε ιδιαίτερα για την ασφάλεια των υπαλλήλων του, αφού υπήρχε µόνο µία έξοδος κινδύνου στο ισόγειο του κτιρίου, δίπλα από την κύρια είσοδο της τράπεζας, η οποία ήταν κλειδωµένη, όπως και οι άλλες δύο έξοδοι διαφυγής, ενώ µία άλλη οδηγούσε σε έναν χώρο µε σιδερένια κιγκλιδώµατα.

Να θυµίσουµε ακόµη ότι οι υπάλληλοι της τράπεζας που γλίτωσαν κατάφεραν να βγουν µέσω µιας τουαλέτας που είχε µείνει ανοικτή λόγω προβλήµατος στην αποχέτευση. Εξάλλου, το «συναισθηµατικώς διογκωµένο» προηγούµενο δικαστήριο είχε κρίνει ότι «ο θάνατος των υπαλλήλων της Marfin θα είχε αποφευχθεί εάν δεν είχε τεράστια προβλήµατα ασφαλείας το συγκεκριµένο κατάστηµα της οδού Σταδίου».

Η δεύτερη υπόθεση αφορά στην αθώωση λόγω αµφιβολιών των βουλευτών της Χρυσής Αυγής Ηλιόπουλου και Γερµενή για την κατηγορία της απρόκλητης φθοράς ξένης ιδιοκτησίας στο πανηγύρι της Ραφήνας τον Σεπτέµβριο 2012, παρότι η επίθεση σε πάγκους αλλοδαπών µικροπωλητών έχει καταγραφεί σε βίντεο και την έχουν παραδεχτεί τόσο η ναζιστική οργάνωση όσο και ο ίδιος ο Γερµενής, λέγοντας ότι οι αλλοδαποί δεν είχαν χαρτιά και συνεπώς δεν έκανε δα και τίποτα παράνοµο.

Έτσι, ένοχη η Χρυσή Αυγή και αθώοι οι βουλευτές της, αφού έλειπαν οι µετανάστες µάρτυρες, ενώ οι αστυνοµικοί δεν ήταν και τόσο σαφείς... ∆εν έχει νόηµα να συνδέσουµε περισσότερο δύο ανόµοιες υποθέσεις. Αυτό που έχει, όµως, σηµασία είναι ότι τέτοιες περιπτώσεις διευρύνουν τη «συναισθηµατική απόσταση» της κοινωνίας από τη ∆ικαιοσύνη