Δένδιας - Τσαβούσογλου: Διπλωματικό σοκ ή απλή αλήθεια;

Οπωσδήποτε η κοινή συνέντευξη Τύπου Δένδια - Τσαβούσογλου μετά τις συνομιλίες τους στην Άγκυρα και τη συνάντηση του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών με τον πρόεδρο της Τουρκίας Ερντογάν, αποτέλεσε μία διπλωματική έκπληξη. Ποτέ πριν, δημόσια, δύο υπουργοί Εξωτερικών, επικεφαλής των διπλωματιών των χωρών τους και συνομιλητές, δεν έπαιξαν μποξ, δεν αντάλλαξαν επιχειρήματα τόσο έντονα, μπροστά στον Τύπο. Στην ουσία ξεδίπλωσαν με πινγκ πονγκ τα βασικά θέματα και επιχειρήματα που θέτει κάθε χώρα.

Υπήρξε διπλωματικό επεισόδιο; Δεν έχει σημασία ο χαρακτηρισμός, όσο η ουσία. Πολύ καλά έκανε ο Νίκος Δένδιας και δεν άφησε τίποτε να πέσει αναπάντητο. Το αντίθετο θα δημιουργούσε μείζονα προβλήματα στον ίδιο και την κυβέρνησή του. Κάποιοι θα τον χαρακτήριζαν ρίψασπι και την κυβέρνηση «πουλημένη» κλπ. Τώρα απάντησε εύληπτα και καθαρά σε τουρκικό έδαφος. 

Μιλούσε και στην τουρκική κοινωνία, που δεν είναι βέβαιο ότι γνωρίζει τις ελληνικές θέσεις. Αλλά κυρίως μιλούσε στον Τσαβούσογλου για να τον ακούει η Ευρώπη και η Διεθνής κοινότητα. Να κατανοήσουν μέσα από αυτό το «διπλωματικό μπρα ντε φερ», το μέγεθος των προβλημάτων και των διαφορών που υπάρχουν ανάμεσα στις δύο χώρες. Δεν είναι σωστό αυτά τα προβλήματα να μένουν μονίμως κάτω από το χαλί και να λέγεται απλώς ότι “ετέθησαν” στον διάλογο των δύο αντιπροσωπειών…

Καλά έκανε λοιπόν ο Δένδιας που τα έβαλε πάνω στο τραπέζι. Θα πρέπει αυτό να γίνει αποδεκτό από όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Είναι μια πρόοδος η ανοιχτή εικόνα των θέσεων και των διαφωνιών...

Ίσως κάποιοι προεξοφλούν και ερμηνεύσουν, ότι αυτή η τοποθέτηση του Νίκου Δένδια ήταν μία ηγετική εμφάνιση και παρακαταθήκη σε ότι αφορά τα της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό ελάχιστα ενδιαφέρει τον ελληνικό λαό. Η Νέα Δημοκρατία αυτή τη στιγμή είναι κυβέρνηση, έχει αρχηγό, έχει Πρωθυπουργό... Το τι θα γίνει κάποτε στο μέλλον εάν τεθεί οψέποτε θέμα εκλογής νέου ηγέτη -στο ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα- είναι τόσο ασαφές και τόσο αφελές να συζητείται τώρα, επειδή πολύ απλά «όσα φέρνει η στιγμή, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος». Και η πολιτική έχει πολύ συχνά στιγμές «συμπυκνωμένου χρόνου».