Συνυπάρξεις

Και παρά το πογκρόµ των Ρωµιών του 1955, ακόµη θυµάµαι στην τότε έδρα του ΝΑΤΟ στη Θεσσαλονίκη τα φανταράκια να κρατούν σκοπιά, φορώντας ένα έµβληµα µε δύο σηµαιάκια, µε τον σταυρό και την ηµισέληνο, χιαστί.

Ηταν επόµενο να σκάσουν θορυβωδώς πλήθος οι βαλκανικοί εθνικισµοί, πριν από τριάντα χρόνια. Ουδέποτε υπήρξε τέτοια κινητικότητα πληθυσµών, σε αναζήτηση εργασίας και ευκαιριών, χώρια ο θρύλος της σύγκλισης µε την Ενωµένη Ευρώπη. Αλλά πρέπει να παραδεχτούµε πως, παρά τα επιφαινόµενα, οι γενιές που ζουν σήµερα, και σε αυτόν τον αιώνα, έχουν άποψη και γνωριµία µε τους άλλους λαούς της περιοχής. Μυρίσαµε το χνότο τους, πήγαµε στα µέρη τους. Και, φυσικά, ο κοινωνικός ιστός κινδύνεψε από περιστατικά διάφορα, σε βαθµό ρήξης.

Και πολλά χρόνια πριν εκδηλωθεί η νέα µετανάστευση των λαών, είχαµε ήδη παροικίες από την Ασία και την Αφρική αλλά και ευρωπαϊκές χώρες.Την κρίση που κυριάρχησε στο θυµικό µας άλλες χώρες τη βιώνουν συνεχώς και µερικές κλείνουν τριάντα χρόνια στον αστερισµό τους. Είναι µεγάλη παράβλεψη, αλλά δεν φταίει και κανένας που δεν δόθηκε η πρέπουσα σηµασία στις αναγκαίες κοινωνικές και πολιτικές ρυθµίσεις, και δεν εννοώ αυτές που θεσµικά ήµασταν υποχρεωµένοι να κάνουµε µε βάση τις ευρωπαϊκές οδηγίες.

Αλλά όταν βλέπουµε, και βλέπουµε πλέον συχνά, µεγάλες και ισχυρές χώρες, να περδικλώνονται σε βαθιά προβλήµατα, κυρίως οικονοµικά, αλλά όχι µόνο, θα ήταν µεγάλη υπερβολή να επικεντρώνουµε στα δικά µας προβλήµατα, χωρίς να ρίχνουµε µια µατιά στις γειτονιές του κόσµου. Ο κόσµος όλος και ο ντουνιάς έφυγε από τη θέρµη της ελπίδας και βαίνει ολοταχώς προς τη χώρα του Ποτέ. Μια χώρα µε δύσπιστους συµµάχους, που η τσέπη του βγάζει καβούρια και µια εσωστρέφεια που τσακίζει κόκαλα. Εσείς που ασχολείστε µε την πολιτική να το βάλετε και αυτό στην ατζέντα των συσκέψεών σας.