Ποιον στηρίζει η Μέρκελ

Και χάρηκαν ακόµα περισσότερο που διέψευσε κατηγορηµατικά ότι υπήρξε η παραµικρή σύνδεση της διάσωσης των συντάξεων µε τις Πρέσπες και τη συµφωνία Τσίπρα - Ζάεφ. Χάρηκαν, δε, απεριόριστα όταν η κυρία Μέρκελ εξέφρασε τη διαφωνία της µε τον κ. Μητσοτάκη για το συγκεκριµένο ζήτηµα, θεωρώντας ότι έτσι στηρίζεται η κυβέρνηση, που αντιµετωπίζει σοβαρές δυσκολίες µε τον Πάνο Καµµένο...

Και τίθεται το ερώτηµα: από πότε µία θετική δήλωση της καγκελαρίου της Γερµανίας βοηθά πολιτικά την -όποια - ελληνική κυβέρνηση; Η Ιστορία έχει αποδείξει το ακριβώς αντίθετο – δεν είχαν βγει σύµπαντες οι Ευρωπαίοι ηγέτες να στηρίξουν το «ναι» στο δηµοψήφισµα του 2015; Και τι κατάφεραν; Μάλλον να φουσκώσουν λίγο ακόµα το «όχι».

Το ζήτηµα δεν είναι αν θα έχει κέρδη από τη συγκεκριµένη εξέλιξη ο κ. Τσίπρας, αλλά κατά πόσον δεν θα έχει απώλειες υπέρ του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος εµφανίζεται στα µάτια της ελληνικής κοινωνίας ως ο «απέναντι» στην κυρία Μέρκελ, παρά το γεγονός ότι ανήκουν και οι δύο στη συντηρητική ευρωπαϊκή οικογένεια.

Βεβαίως, και ο κ. Μητσοτάκης από την πλευρά του πρέπει να έχει υπόψη το τι πέρασε ο κ. Σαµαράς όταν πήγε ως πρωθυπουργός στο Βερολίνο, έχοντας περάσει δύο χρόνια στο αντιµνηµονιακό στρατόπεδο, µε τα «Ζάππεια» και όλα τα σχετικά: άλλωστε, το «ουδείς αναµάρτητος» που εκστόµισε ήταν αρκετά εύγλωττο...

Γενικώς, όταν ανακατεύονται οι ξένοι στα εσωτερικά µίας χώρας, είναι πάντοτε για κακό εκείνων τους οποίους θέλουν να στηρίξουν. Αλλωστε, δεν έχει περάσει η Ελλάδα τόσο καιρό έξω από τα µνηµόνια ώστε να έχουν ξεχαστεί τα πεπραγµένα της κυρίας Μέρκελ και του κ. Σόιµπλε, ασχέτως του τι κυκλοφορεί για το ποιος ήθελε ή δεν ήθελε να µας βγάλει από το ευρώ. Ειρήσθω εν παρόδω, ούτε αυτό απασχολεί τόσο πολύ την ελληνική κοινωνία – τουλάχιστον όχι περισσότερο από το ποιος ήταν πίσω από τις περικοπές σε δουλειές, µισθούς και συντάξεις.

Οπως είναι γνωστό, µπήκαµε σε εκλογική χρονιά, µε ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και είναι προφανές ότι το ραντεβού µε τις κάλπες θα είναι πολωτικό – µιας και αυτό βολεύει τους «µονοµάχους» του νέου δικοµµατισµού. Θα είναι τουλάχιστον παράλογο εν µέσω µιας τέτοιας ατµόσφαιρας να δούµε ξαφνικά τον Αλέξη Τσίπρα να στηρίζεται στους Ευρωπαίους και τον Κυριάκο Μητσοτάκη να τους καταγγέλλει.

Το ελληνικό παράδειγµα δεν είναι το µοναδικό. Σε όποιες χώρες έχει επιχειρηθεί έξωθεν παρέµβαση στα πολιτικά πράγµατα, το αποτέλεσµα ήταν καταστροφικό για τους εµπνευστές τέτοιων κινήσεων. Η πολιτική σε όλες τις χώρες έχει «τοπικά» χαρακτηριστικά. Οι πολίτες ψηφίζουν -συνήθως αρνητικά- σε σχέση µε τις πολιτικές για τις οποίες θεωρούν ότι τους µειώνουν τις προσδοκίες και όχι επειδή κάποιος πατερούλης ή κάποια µητερούλα πέρα από τα σύνορα τους συµβουλεύει επιτακτικά...