Γλωσσικός εξτρεµισµός, πιο χαµηλά, πιο χαµηλά...

«Το πιο αστείο από όλα στη δουλειά σας είναι το πόσο σοβαρά είστε αναγκασµένοι να παίρνετε διάφορους τύπους…» έγραφε τις προάλλες στο messenger ο διαδικτυακός συνοµιλητής. Είχαν περάσει µόλις λίγες ώρες από εκείνη τη συζήτηση, ο Θεός να την κάνει, στη Βουλή, όπου για άλλη µία φορά δοκιµάστηκαν σκληρά η ποιότητα, η ευπρέπεια και το ήθος του δηµόσιου διαλόγου.

Αλλά, µάλλον, ένας από τους βασικούς στόχους έχει ήδη επιτευχθεί. Και δεν είναι άλλος από το να ακούγονται ως γραφικοί ηλίθιοι όσοι απαιτούν κάτι τέτοιες... αστικές συµπεριφορές από τους εκλεγµένους αντιπροσώπους στο εθνικό Κοινοβούλιο. Γιατί ο γνήσιος ο λαϊκός ο λόγος έχει διαλέξει πεζοδρόµιο. Μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Εχει µπόλικη µαγκιά, έχει τσαµπουκά και αντριλίκι, έχει χυδαιότητα και σεξισµό, έχει καφενεία µε άξεστους και πολλά άλλα.

«Η γλώσσα είναι ιδεολογία» έλεγαν οι παλιοί δάσκαλοι. Και δεν σήκωναν αντίρρηση. Κάτι που σκιαγραφείται µε κάθε λεπτοµέρεια στα βλέµµατα και στη στάση του σώµατος όλων όσοι υιοθετούν τέτοιες λεκτικές ακρότητες για να εντυπωσιάσουν το προσωπικό τους κοινό. Αλαζονική αυταρέσκεια µαζί µε υποκριτική αυτοπεποίθηση, όλα µαζί µε την επίδειξη θράσους που συνήθως πάει µαζί µε την επίκληση του λαϊκού αισθήµατος.

Στο οποίο οµνύουν οι πάντες ως προκαταβολικό συγχωροχάρτι διά πάσα νόσο. Και όλα µαζί να οδηγούν στη νοµιµοποίηση παρακµιακών συµπεριφορών ως φυσιολογικώς αποδεκτές εκµηδενίζοντας όσο το δυνατόν τις κοινωνικές άµυνες απέναντι σε αυτές. Μέχρι πριν από καιρό υπήρχε παγιωµένη η άποψη ότι ο ακραίος λόγος στη Βουλή ήταν ίδιον των βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Λόγος που, αν παρήγαγε κάτι θετικό, αυτό ήταν η συναίνεση στην καταγγελία του από τα υπόλοιπα κόµµατα.

Τώρα καθώς ο χυδαίος λόγος απλώνεται σαν έρπητας, τα πράγµατα µπερδεύονται ακόµα περισσότερο. Η ακραία απαξίωση του αντιπάλου, ακόµα και µε σεξιστικά υπονοούµενα ή άλλα που θίγουν τις προσωπικές επιλογές του και τις ατοµικές του ελευθερίες, είναι από άλλες εποχές. Σκοτεινές και βρώµικες. Με τις οποίες οι σοβαρές δυτικές κοινωνίες έχουν κλείσει τους λογαριασµούς τους και τις έχουν καταχωρίσει στη διδακτέα ύλη της Ιστορίας. Θα πρέπει, στο σηµείο αυτό, να σηµειώσουµε ότι και ο γλωσσικός εξτρεµισµός, όπως και ο φυσικός, χτυπάει κατ’ ευθείαν στην καρδιά της δηµοκρατίας. Αν, φυσικά, δεχθούµε ότι καρδιά της δηµοκρατίας είναι η συνύπαρξη και η διαφωνία...