Η ρελάνς του Τσίπρα

Στην πολιτική, η πρωτοβουλία των κινήσεων έχει την ίδια αξία µε το σκάκι: συνήθως, όποιος διαθέτει το προνόµιο της πρώτης κίνησης επιβάλλει και τη στρατηγική του. Υποχρεώνει τον αντίπαλο να απαντά, περιορίζει τις κινήσεις του και του στερεί τη δυνατότητα να ακολουθήσει τον σχεδιασµό του.

Στην παρτίδα των τελευταίων ηµερών, ο πρωθυπουργός διεκδίκησε αυτόν ακριβώς τον ρόλο: άνοιξε µε τη συνέντευξη στο Open πρώτος το παιχνίδι, παρουσίασε τον οδικό χάρτη που προγραµµατίζει να ακολουθήσει και εκµεταλλεύθηκε την παρουσία στην Αθήνα της Ανγκελα Μέρκελ για να «δέσει» το αφήγηµα του τέλους των µνηµονίων και της επιστροφής της χώρας σε περιβάλλον κανονικότητας.

Αποτέλεσµα αυτών των κινήσεων υπήρξαν και οι χθεσινές εξελίξεις: ο Αλέξης Τσίπρας, επιδιώκοντας καθαρές λύσεις, εξώθησε εκτός κυβέρνησης τον Πάνο Καµµένο. Εβαλε τέρµα, έτσι, σε µια περίοδο σύγχυσης και ασάφειας, κλείνοντας παράλληλα το κεφάλαιο της σύµπλευσης µε τους ΑΝΕΛ και ανοίγοντας αυτό της αναζήτησης συγκλίσεων µε τον χώρο της Κεντροαριστεράς.

Εχει ιδιαίτερη πολιτική και συµβολική σηµασία το γεγονός ότι, ενώ ο πρωθυπουργός διέλυσε χθες το πρωί τη συνεργασία µε τον µέχρι πρότινος κυβερνητικό του εταίρο, το απόγευµα εµφανίσθηκε και µίλησε σε εκδήλωση για το «Μακεδονικό» που οργάνωσαν πανεπιστηµιακοί, διανοούµενοι και πολιτικά πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στις διεργασίες για τη σύγκλιση της Κεντροαριστεράς µε την Αριστερά. Η «σύµπτωση» δεν ήταν τυχαία. Το «διαζύγιο» µε τους ΑΝΕΛ εκφράζει το τέλος της φάσης που σφράγισε η αντίθεση «µνηµόνιο-αντιµνηµόνιο» και την είσοδο σε µια νέα, που σηµατοδοτούν η ολοκλήρωση του ελληνικού προγράµµατος και η επανεγγραφή στην καρδιά της πολιτικής ζωής της αντίθεσης «προόδου-συντήρησης».

Στο σκηνικόπου διαµορφώθηκε και εν όψει της διαδικασίας παροχής ψήφου εµπιστοσύνης, η ρελάνς του πρωθυπουργού υποχρεώνει την αξιωµατική αντιπολίτευση να αναθεωρήσει την αντιπολιτευτική γραµµή της, καθώς οι εξελίξεις αχρηστεύουν την επιχειρηµατολογία της περιορισµένης νοµιµοποίησης. Την τελευταίαπερίοδο, το κεντρικό επιχείρηµα της Νέας ∆ηµοκρατίας ήταν ότι εάν η κυβέρνηση δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθµού των βουλευτών, δεν νοµιµοποιείται να παραµείνει στην εξουσία και οφείλει είτε να ζητήσει ψήφο εµπιστοσύνης είτε να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές.

Αν και η ανάγνωση αυτή προσκρούει στις θέσεις των περισσότερων συνταγµατολόγων, που θεωρούν ότι οι κυβερνήσεις ανοχής είναι ανεκτές από το Σύνταγµά µας, ο Τσίπρας δεν διστάζει να διεκδικήσει την ανανέωση της εµπιστοσύνης της Βουλής και στη συνέχεια να ζητήσει την κύρωση της Συµφωνίας των Πρεσπών. Σε µία σπάνια µάλιστα για πρωθυπουργό οµολογία εκδήλωσης προθέσεων, αποκάλυψε ότι αν δεν διαθέτει την εµπιστοσύνη 151 βουλευτών θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγµένα στις κάλπες.

Αν οι εκτιµήσεις του Μαξίµου επαληθευτούν και η κυβέρνηση ξεπεράσει και τους δύο κάβους, ο πρωθυπουργός θα έχει πετύχει έναν διπλό στόχο: θα έχει κλείσει το «Μακεδονικό» και θα έχει καταφέρει να ανασυνθέσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία χωρίς τη συµµετοχή των ΑΝΕΛ, αφαιρώντας έτσι από την αντιπολίτευση ένα κρίσιµο προεκλογικό «εργαλείο»