Ο σωστός λόγος και ο λάθος τρόπος του Τσίπρα

Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει για το γεγονός ότι τα χρέη της Νέας Δημοκρατίας είναι μια «δύσκολη» συζήτηση για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μια συζήτηση που θα ήθελε πάση θυσία ο πρωθυπουργός να αποφύγει, αφού θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο προκειμένου να εξηγήσει πως και γιατί η ΝΔ οφείλει ένα υπέρογκο ποσό στις τράπεζες. Και βέβαια στο δημόσιο διάλογο θα επανέλθουν έννοιες όπως «μπαταχτσής» ή στρατηγικός κακοπληρωτής, που ουσιαστικά «χτυπούν» στο θυμικό των πολιτών αλλά παράλληλα «χτυπούν» και το μαλακό υπογάστριο της ΝΔ. Την ίδια στιγμή, η συζήτηση για τον πρωθυπουργό δυσκολεύει ακόμα περισσότερο όταν ο μεγάλος του πολιτικός αντίπαλος δεν έχει χρέη προς τις τράπεζες. Το γιατί είναι, βέβαια, μια διαφορετική συζήτηση και δεν είναι της παρούσης.

Ο Αλ. Τσίπρας αντιλαμβάνεται την πίεση που ασκεί στο Μέγαρο Μαξίμου και σωστά επαναφέρει το ζήτημα, πιέζοντας για απαντήσεις εντός της Βουλής. Γνωρίζει, επίσης, ότι έτσι θα προκαλέσει αδιαμφισβήτητη ζημιά στην εικόνα του πρωθυπουργού, καθώς θα πρέπει να απολογηθεί απ’ ευθείας στους πολίτες για τα χρωστούμενα. Μια απολογία, την οποία, όμως ο κ. Τσίπρας, προσπαθεί λανθασμένα να εκμαιεύσει. Στη Βουλή «κυρίαρχος» είναι ο Κανονισμός της (εάν δεν υπάρξει διαφορετική απόφαση από την Ολομέλεια, το κυρίαρχο δηλαδή Σώμα), στον οποίο οφείλουν όλοι ανεξαιρέτως να «υπακούν». Δύο φορές ο πρώην πρωθυπουργός τις τελευταίες εβδομάδες ζήτησε κατά τη διάρκεια της συζήτησης των επίκαιρων ερωτήσεων να πάρει τον λόγο. Την πρώτη τα κατάφερε τη δεύτερη «έπεσε» πάνω στον Κ. Τασούλα. Και μάλιστα, όχι για να διαμαρτυρηθεί επειδή ο κ. Μητσοτάκης δεν έρχεται στη Βουλή να απαντήσει στην ερώτησή του, αλλά για να απευθύνει ομιλία! Ειρήσθω εν παρόδω αρκετοί βουλευτές στο παρελθόν έχουν ζητήσει και έχουν πάρει τον λόγο – εκτός Κανονισμού –, εντούτοις μόνο για ένα λεπτό, διαμαρτυρόμενοι για την απουσία της κυβέρνησης κι όχι για 15 λεπτά που αιτήθηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Σωστά, ο Κ. Τάσουλας του επισήμανε ότι δεν προβλέπεται, ούτε καν αν μιλάμε για πρώην πρωθυπουργό, ή πρόεδρο κόμματος, να λαμβάνει τον λόγο σε αυτή τη διαδικασία, τη στιγμή που έχει το δικαίωμα να το κάνει σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις. Θα μπορούσε για παράδειγμα να πάρει τον λόγο στην επιτροπή όπου συζητιόταν το εργασιακό νομοσχέδιο ή την Πέμπτη όταν συνεδρίαζε η Ολομέλεια. Αλλά δεν το έκανε. Επέλεξε να μπει στην Ολομέλεια και ένα ιδιαίτερα σοβαρό και ουσιαστικό θέμα να το μετατρέψει σε μια συζήτηση επί του Κανονισμού, στην οποία μάλιστα έχει άδικο.

Τα περί «φίμωσης» προφανώς αφορούν όλους όσοι ενδιαφέρονται για την επικοινωνία κι όχι για την ουσία. Αν ο κ. Τσίπρας, βέβαια, ήθελε αυτό, ναι το πέτυχε…