Τι σηµαίνει να είσαι «αριστερός»;

Εδώ και αρκετό καιρό όλο και περισσότεροι πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστεροί»αναρωτιούνται σε παρέες, καφενεία και συζητήσεις για το τι σηµαίνει να είσαι «αριστερός» µετά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. 

Η ερώτηση αποτελεί συνήθως την πρώτη τουφεκιά ενός καταιγισµού κριτικής προς την κυβέρνηση και τα πεπραγµένα της ή τουλάχιστον για αυτά που της καταλογίζονται και φέρνουν την ταµπέλα των «µη αριστερών» (στην καλύτερη περίπτωση), «αστικών» (στη χειρότερη) πολιτικών. Το αφήγηµα αυτό ξεκινάει από τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, στέκεται ιδιαίτερα στο δηµοψήφισµα του 2015, στην «κωλοτούµπα» και στο µνηµόνιο που υπεγράφη και στο τέλος φτάνει στις επιµέρους πολιτικές αποφάσεις που έλαβε ή δεν έλαβε η κυβέρνηση. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η κριτική αυτή είναι εµποτισµένη µε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του αριστερού φολκλόρ της «καθαρότητας» της ιδεολογίας.

Είναι η λογική της Αριστεράς που δεν έχει πάρει την εξουσία και ασκεί κριτική σε αυτήν. Είναι µια γνωστή κριτική, που ιστορικά έχει επανεµφανιστεί αρκετές φορές στον 20ό αιώνα. Θυµίζει την κριτική από τα αριστερά των µπολσεβίκων για τον συγκεντρωτισµό τους και τις αποφάσεις τους (αργότερα κατά τον Ψυχρό Πόλεµο, αυτή η κριτική χρησιµοποιήθηκε γενικότερα κατά της ΕΣΣ∆ από τη ∆ύση), είτε την κριτική που ασκήθηκε πάλι από τα αριστερά κατά των κοµµουνιστικών κοµµάτων της ∆ύσης και έδωσε πνοή σε εργατικά και κοινωνικά κινήµατα κατά το δεύτερο µισό του 20ού αιώνα, οδηγώντας στην άνοδο της Κεντροαριστεράς και της Σοσιαλδηµοκρατίας.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ιστορικά έχει προέλθει από αυτές τις αριστερές µειοψηφίες που ασκούσαν αυτού του είδους την κριτική προς τα πιο «κατεστηµένα» αριστερά κόµµατα. Τώρα δέχεται την ίδια κριτική τόσο από τα αριστερά του όσο και από τα δεξιά του. Και οι αριστεροί αλλά και οι δεξιοί επικριτές του τον κατηγορούν για «µη αριστερή διακυβέρνηση», ενώ την ίδια στιγµή τον κατηγορούν ότι έχει γίνει καθεστώς. Οι µεν λένε ότι είναι το νέο ΠΑΣΟΚ, οι δε ότι είναι κυβέρνηση Μαδούρο. Είναι ξεκάθαρο ότι η κριτική αυτή έχει τη βάση της σε θέµατα ηθικής και ιδεολογίας. Πρώτα περνάει από αυτά τα φίλτρα και µετά φτάνει στην πολιτική αυτή καθαυτή.

Αυτό καταδεικνύει ότι οι πολίτες και όλες οι πολιτικές δυνάµεις βρίσκονται σε µια φάση υστερίας. Παλεύουν µε τις ενοχές τους για το παρελθόν και πασχίζουν να βρουν µια ταυτότητα για το µέλλον τους. Παράλληλα παίζουν ένα τεράστιο παιχνίδι απόδοσης ευθυνών για όλα τα αρνητικά και προσπαθούν να δρέψουν τους καρπούς για τους εαυτούς τους για όλα τα θετικά. Με όλα αυτά είναι να αναρωτιέται κανείς αν όντως η Ιστορία προχωράει και όχι τι σηµαίνει να είσαι «αριστερός» µετά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.