Ζητείται δημόσιος λόγος με νηφαλιότητα

Ως πολίτης µιας χώρας που τραβάει ό,τι τραβάει εδώ και χρόνια, δεν θεωρώ µεγάλη απαίτηση να υπάρχει τουλάχιστον ψυχραιµία στον δηµόσιο διάλογο. ∆εν µπορώ να µπω στο µυαλό και στη συνείδηση κανενός, και δικαίως, αφού δεν έχουµε την ίδια συµµετοχή στα κοινά. Αλλά απαιτώ να είναι το τοπίο ξεκάθαρο.

Οσο κι αν ενηµερώνοµαι, ξοδεύω τον χρόνο µου για να διαβάζω κάτω από τις γραµµές, καθώς οι πληροφορίες µπερδεύονται µε τις προθέσεις και η στρατηγική µε τις τακτικές. Εχει βέβαια ενδιαφέρον να παρακολουθείς συστροφές, ανάποδες προβλέψεις, και οργανωτικά σχήµατα στα οποία δεν έχουµε ασκηθεί, αλλά θέλω έστω και ελάχιστη βεβαιότητα πως υπάρχουµε ως κοινωνία, ότι το σύστηµα δουλεύει, πως είµαστε ασκηµένοι στις καθυστερήσεις και τις αναπάντεχες εκπλήξεις, αλλά πιστεύω σε ένα σύστηµα λιγότερο αµυντικό ή επιθετικό, όπου οι δικαιολογίες να είναι λιγότερες και να µη σπαταλιέται η φαιά ουσία των ιθυνόντων.

Και αυτά τελείως άσχετα µε την Πολιτική και τις µεθόδους της. Εννοώ πως όταν η καθηµερινή ζωή επηρεάζεται ούτως ή άλλως από τον κοινοβουλευτικό βίο, πρέπει και αυτός να διατηρήσει τα όριά του και έως εκεί. Οι υπηρεσίες λειτουργούν θεωρητικά υπέρ του πολίτη, όσο κινείται στη νοµιµότητα. Ωραία η συνεχής εκτίµηση των συνθηκών που µας απασχολεί µόνιµα, αλλά πρέπει να προχωρούµε ως χώρα, ταυτοχρόνως.

Ανάλογα µε την ιδεολογία που ο καθένας µας στηρίζει, θα ήθελα το βάρος των απόψεων που ακούγονται να έχει µια καθαρότητα. Για να βγάλουµε άκρη. Εάν ένας εκλεγµένος αντιπρόσωπος των Ελλήνων διατηρεί ενστάσεις ή ενθουσιασµό για µιαν απόφαση, ας αποφασίσει χωρίς να δίνει την εντύπωση πως καιροσκοπεί. Γίνεται κάκιστο παράδειγµα. Στο κάτω της γραφής, η συνταγµατική του ευθύνη είναι ξεκάθαρη: πρέπει να νοµοθετεί στο πλαίσιο του Νόµου. Ο όποιος δισταγµός προκαλεί ανησυχία και υποψίες.

Και να µην ξεχνάµε ποτέ ότι οι πιρουέτες και οι δισταγµοί εξαργυρώνονται στην ώρα της κάλπης. Κι εκεί δεν χωράνε δύο καρπούζια στην ίδια µασχάλη