Το Σκοπιανό, τα συµφέροντα των υπερδυνάµεων και οι πολιτικές προτιµήσεις τους στην Ελλάδα

Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες, οι άνθρωποι έχουν µια τάση, ιδιαίτερα πριν από τις εκλογές, να υποστηρίζουν ότι η Αµερική, και εσχάτως η Ρωσία, έχουν τους «δικούς τους» πολιτικούς. Και όταν λένε «δικούς τους», εννοούν, βεβαίως, ότι οι πολιτικοί εξυπηρετούν τα συµφέροντα των ΗΠΑ ή της Ρωσίας, και οι Αµερικανοί (και οι Ρώσοι), από την πλευρά τους, στηρίζουν τις πολιτικές τους καριέρες. Είναι το αγαπηµένο «κουτσοµπολιό» και των δηµοσιογράφων. Ηδη έχουν εµφανιστεί σε ιστοσελίδες δήθεν «αµερικανικές δηµοσκοπήσεις» τις οποίες οι Αµερικανοί χαρακτηρίζουν «ανοησίες».

Τα παλαιότερα χρόνια το φαινόµενο είχε πάρει µεγάλες διαστάσεις, διότι είχαν δώσει και οι Αµερικανοί µε τις πράξεις τους το δικαίωµα σε κάποιους να συντηρούν το παραµύθι. Τα παλιά τα χρόνια ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις και έκαναν και πραξικοπήµατα… Χωρίς αµφιβολία, η επιθυµία κάθε υπερδύναµης είναι να ελέγχει τα κράτη και µε τον τρόπο αυτό να προστατεύει τα στρατηγικά της συµφέροντα. Ετσι είναι λογικό να στηρίζει και τους πολιτικούς που την υποστηρίζουν. Το µάθηµα αυτό το έµαθαν καλά και οι Ρώσοι – και είδαµε πώς έπαιξαν το παιχνίδι στα Σκόπια.

Έχασαν, αλλά εκείνο που µε εντυπωσίασε ήταν ότι δεν το έφτασαν στα άκρα. Προφανώς είχαν τον σκοπό τους. Στα πολιτικά και δηµοσιογραφικά «πηγαδάκια» ακούω συνέχεια τη φράση ότι «οι Αµερικανοί υποστηρίζουν τον Τσίπρα». Και ότι από τον πρόεδρο της Νέας ∆ηµοκρατίας, που είναι δυτικού τύπου πολιτικός, προτιµούν τον σηµερινό πρωθυπουργό, ο οποίος είναι -για άλλους ήταν- αριστερός. Μάλιστα λένε ότι η στήριξη στον Αλέξη Τσίπρα έχει αποφασιστεί σε ανώτατο επίπεδο στην Ουάσιγκτον. Είναι κάτι που δεν γνωρίζω. Αυτό που σίγουρα ξέρω, όµως, είναι ότι η εντολή αφορά τη µη ανάµειξη, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, στις ελληνικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν.

Αφελής δεν είµαι. Αλλά ξέρω και τους όρους του διπλωµατικού παιχνιδιού που παίζεται και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Ποια υπερδύναµη, και ας µιλήσουµε και για τις ΗΠΑ και για τη Ρωσία, δεν επιθυµεί να έχει στις χώρες που την ενδιαφέρουν µια φιλική κυβέρνηση; Στην περίπτωση της Ελλάδας, αλλά και της Κύπρου, έχουµε να κάνουµε µε χώρες οι οποίες έχουν σηµαντική στρατηγική σπουδαιότητα. Εχουν αεροδρόµια και λιµάνια που ενδιαφέρουν και τους Ρώσους και τους Αµερικανούς. Μπορεί να αναδειχθούν στο µέλλον και σε κράτη µε σηµαντικά ενεργειακά κοιτάσµατα.

Άρα είναι λογικό το ενδιαφέρον της Μόσχας και της Ουάσιγκτον. Μιλώντας υποθετικά, ας εξετάσουµε τους λόγους για τους οποίους οι Αµερικανοί θα προτιµούσαν τον Αλέξη Τσίπρα, και όχι τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αν και ο λόγος θα µπορούσε να είναι ένας, ο εξής: Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζεται µε την αµερικανική κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραµπ, δεν έχει πει ποτέ «όχι» σε διάφορα (νόµιµα, είναι η αλήθεια) αιτήµατα και δεν έχει προκαλέσει το παραµικρό πρόβληµα στην υπερδύναµη. Βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχνάµε ότι η χάρη για την επίλυση του Σκοπιανού είναι τόσο µεγάλη, που υπό κανονικές συνθήκες οι Αµερικανοί έπρεπε να µας έχουν ήδη κάνει µια παρόµοια χάρη και να πάρουν θέση υπέρ της Ελλάδας στο Αιγαίο.

Έχει δικαίωµα η Αθήνα να το ζητά και έχει υποχρέωση η Ουάσιγκτον να το δεχθεί. Αλλωστε, εξυπηρετεί και τα συµφέροντά της απέναντι σε µι α αναξιόπιστη Τουρκία. Από την άλλη πλευρά, ο κ. Μητσοτάκης έκανε το λάθος να ταχθεί εναντίον της υπόθεσης των F-16. ∆εν σας κρύβω ότι εκείνη την ηµέρα φοβήθηκα ότι ο πρόεδρος Τραµπ θα έστελνε «µήνυµα» στον πρόεδρο της Ν∆ µέσω του Twitter. Επίσης, έχει ταχθεί εναντίον της Συµφωνίας των Πρεσπών, που θέλει η Αµερική και απορρίπτει η Μόσχα. Ναι, συµφωνώ ότι πρόκειται για χάος, διότι -αν το δει κανείς ψύχραιµα το πράµαστο Σκοπιανό, οι αριστεροί συµφωνούν µε τους «ιµπεριαλιστές» και οι δεξιοί µε τη Μόσχα και τον Πούτιν.

Συνεπώς και µιλώντας πάντα υποθετικά, θεωρώ ότι η κάθε αµερικανική κυβέρνηση θα υποστηρίξει αυτόν που εξυπηρετεί τα συµφέροντά της και θα βρεθεί απέναντι σε αυτόν που τα θέτει σε κίνδυνο. Ας µην κοροϊδευόµαστε. ∆εν πρόκειται, λοιπόν, για την προτίµηση στον άλφα ή βήτα πολιτικό, αλλά για την υπεράσπιση των στρατηγικών συµφερόντων των υπερδυνάµεων. Πιστεύω, βεβαίως, ότι πέρασαν οι εποχές που η Ουάσιγκτον (και τώρα και η Μόσχα) εξέλεγε κυβερνήσεις. ∆ιότι είναι άλλο η επιθυµία τους και άλλο η επιβολή αυτής της επιθυµίας τους στους πολίτες, που θα ψηφίσουν… Η προεκλογική περίοδος αποκτά µεγάλο ενδιαφέρον, διότι τις εκλογές θα παρακολουθούν µε άγρυπνο µάτι η Ουάσιγκτον και η Μόσχα, εκτός των Βρυξελλών, όπου µονίµως κοιµάται η διεφθαρµένη γραφειοκρατία…

Το δόγμα Πούτιν για Σκόπια

Χτυπά πιο δυνατά και καταλυτικά τη δεύτερη φορά…

Η Ρωσία και προσωπικά ο Βλαντιµίρ Πούτιν δεν θα σταµατήσουν την ενασχόλησή τους µε τα Σκόπια, παρά το γεγονός ότι ήταν καταλυτική η ήττα τους από τους Αµερικανούς. Από τη στιγµή που η γειτονική χώρα θα γίνει σε µερικές ηµέρες επίσηµα µέλος του ΝΑΤΟ, µετατρέπεται σε αµερικανικό προτεκτοράτο, διότι θα παίξει έναν άλλο ρόλο στην περιοχή για τη ∆υτική Συµµαχία. Απαιτείται, βέβαια, η ψήφος της ελληνικής Βουλής.

Τα παραπάνω είναι καλά και ωραία για την Αµερική, η οποία δεν έχει υπολογίσει το εξής: Τι θα συµβεί εάν στις σκοπιανές εκλογές επανέλθουν οι ακροδεξιοί εθνικιστές του VMRO, οι οποίοι είναι φιλορώσοι, αντιαµερικανοί και ανθέλληνες; Ξαφνικά, µέσα στο ΝΑΤΟ θα αποκτήσει βέτο µια εθνικιστική κυβέρνηση που θα ελέγχεται από τη Μόσχα. Είµαι βέβαιος ότι οι Ρώσοι έχουν ήδη σκεφθεί το θέµα και ήδη έχουν σχεδιάσει και τις µεθοδεύσεις.

Και είµαι επίσης βέβαιος πως οι Αµερικανοί, στην προσπάθειά τους να εντάξουν τα Σκόπια στη ∆υτική Συµµαχία, πέρασαν αψήφιστα τις δεύτερες σκέψεις κάποιων αξιωµατούχων που έθεσαν το θέµα. Στην πολιτική και τη διπλωµατία οι εκπλήξεις και τα απρόοπτα είναι καθηµερινότητα. Η υπόθεση των Σκοπίων αποδεικνύει αυτό που έλεγαν διπλωµάτες οι οποίοι παρακολουθούν από κοντά τον τρόπο σκέψης και δράσης του Βλ. Πούτιν: Χτυπά πιο δυνατά και καταλυτικά τη δεύτερη φορά… Είναι µια πραγµατικότητα που θα αναγκαστεί να αντιµετωπίσει η Αµερική.