Η συντριβή του Κέντρου: Οταν σπάζει ο µεσαίος κρίκος

Βέβαια είναι παράλληλα και ευρωπαϊκό φαινόµενο και έχει τις εξηγήσεις του, αλλά, όσο να ’ναι, µε προβληµατίζει. Και το βλέπω γενικά και ψυχρά – δηλαδή δεν επικεντρώνω στο γεγονός ότι έχουν αναφανεί δύο αντίθετες κινήσεις εκατέρωθεν.

Εµένα µου θυµίζουν το µακρινό 1977, όταν από την υπό τον Κωνσταντίνο Καραµανλή διεύρυνση της βάσης της Νέας ∆ηµοκρατίας και τη γεωµετρική άνοδο του ΠΑΣΟΚ (που διπλασίασε δύο φορές τα ποσοστά του από το 1974 έως το 1981), το τότε Κέντρο πλήρωσε τα σπασµένα και τα στελέχη του αλλά και οι οπαδοί του διέρρευσαν στους δύο πόλους.

Οι δύο πόλοι το 2019 είναι γνωστοί. Αλλά το µοντέλο απορρόφησης δεν είναι το ίδιο. Το λεγόµενο «Κέντρο» ήταν ήδη χωρισµένο στα τρία. Οπότε συνέβη µια ρήξη σε προσωπικό στελεχιακό δυναµικό. Και το κοινό παρακολουθεί τις διαφοροποιήσεις προς τα αριστερά και τα δεξιά του, ακούγοντας, διαβάζοντας και βλέποντας το προσωπικό δράµα (ή ευτυχία), καθώς και τις επεξηγήσεις εκάστου αµφιρρέποντος, που λίγο απέχει από προσωπική κατάθεση.

Οποιος είναι έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρει και το 1977 θυµίζει, αλλά δεν αντιγράφει το 2019. Ο Καραµανλής, βλέποντας την ήττα, ενσωµάτωσε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, οργάνωσε την ένταξη στην ΕΟΚ, µετέφερε την εξουσία στον Ράλλη, προσβλέποντας στον χώρο της Προεδρίας της ∆ηµοκρατίας. Αποδείχτηκε πως οι κινήσεις του ήταν ανεπαρκείς. Το όχηµα του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε ως υποσχόµενο πολλά αυτοκίνητο, αλλά έγινε πύραυλος ήδη από τα τέλη του 1977.

Σήµερα, η συγκυρία πέφτει πάνω στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να ελκύεται από τη Σοσιαλδηµοκρατία. Και δεν έχει τον χρόνο να µεταφέρει στο γενικό κοινό αυτήν τη στροφή. Γι’ αυτό και προτιµά πιο απλή και ενδεχοµένως αποτελεσµατική µέθοδο. Αφοµοιώνει πλήρως το παλιό ΠΑΣΟΚ και διαλύει µε απλά διλήµµατα τους περιφερειακούς κοινοβουλευτικούς.

Μήτε χρειάζεται πολλές διευκρινίσεις εδώ, διότι «παίζεται» όχι µόνο η επόµενη αλλά και η µεθεπόµενη µέρα.